ارائه الگوهای احیای ارزش های باغ ایرانی در طراحی منظر شهری

در دهه های اخیر توسعه شهرنشینی باعث افزایش ساخت و ساز و آپارتمان نشینی شد که این امر ناشی از محدودیت زمین شهری بود؛ محدودیتی که خود باعث کمبود فضاهای باز و سبز کافی در شهرها می شد. این مسأله سبب توجه برنامه ریزان و طراحان شهری به تأمین فضای سبز و فضای عمومی مورد نیاز شهرها گردید. امروزه در بسیاری از شهرها، فضاهایی به عنوان باغ، پارک، فضای سبز و ... ایجاد می شود اما طراحی و اجرای آن ها معمولاً سلیقه ای است و از هیچ مبانی نظری خاصی در عرصه باغ سازی استفاده نمی شود. با توجه به طراحی بوستان ها و پارک های معاصر می توان به این نکته پی برد که جامعه ایران خود به عنوان تمدنی اصیل ایجاد کننده باغ بوده و دارای سبکی مهم در باغ سازی در جهان است، اکنون فاقد روشی جدید برای طراحی باغ و پارک می باشد. در این روش جدید می توان از باغسازی ایرانی الگو گرفت. پس ضروری است که ابتدا این پدیده منحصر به فرد به درستی شناخته شود و سپس بر اساس الگوهای باغ ایرانی معیارهایی برای طراحی فضاهای سبز مدرن تبیین گردد؛ معیارهایی که با زندگی امروز بشر تناسب داشته و قابل اجرا باشند. این پژوهش در راستای تدوین ضوابط طراحی منظر بر اساس الگوی باغ ایرانی انجام گرفته و علاوه بر اینکه تلاش دارد باغ ایرانی را معرفی کند، در پی یافتن ویژگی های خاص آن در طراحی منظر است. لذا در سه مرحله شامل شناخت، تحلیل و نتیجه گیری تنظیم شد. در این راستا از روش تجزیه و تحلیل کیفی جهت تجزیه و تحلیل اطلاعات و استنتاج از داده ها استفاده شد.