مؤلفه های هویت ایرانی ـ اسلامی در داستان های مثنوی مولانا

گسترش فناوری های نوین ارتباطی و فراگیر شدن کاربرد این فناوری ها در سطح جهان، حتی در فقیر ترین و دور افتاده ترین کشور ها، موجب شده است که همه ی جوامع به امکاناتی به مراتب بیش تر و پیشرفته تر نسبت به گذشته ی نه چندان دور برای ارتباط با دیگران دسترسی داشته باشند. صرف نظر از این که چه کسانی از آن سود برده یا زیان دیده اند، تأثیر این پدیده بر زندگی انسان ها در سراسر جهان چنان گسترده است که تحقیق درباره ی پیامد های آن را ضروری می سازد. «زبان و ادبیات »، از جمله موضوعات مهمی است که قطعاً در بحث جهانی شدن و مطالعه ی ابعاد گوناگون آن از ارزش بالایی برخوردار است، به ویژه از این حیث که همواره هر اثر ناب ادبی و هنری ذاتاً قابلیت جهانی شدن و مخاطب جهانی پیدا کردن را دارد. زبان و ادبیات فارسی نیز از این قاعده مستثنا نیست؛ به خصوص از این دیدگاه که پیشینه ای افتخار آمیز و کهن دارد و نمایندگان فکری و ادبی آن جایگاهی ممتازی در سطح جهان دارند. آثار ادب فارسی بسیاری از مؤلفه های شاهکار های جهان را هم در صورت و هم در معنا در خود دارند. « مثنوی معنوی»، نمونه ای از حاصل نبوغ و شناخت شهودی ملّت ایران است و به علت دارا بودن تجربه های ناب و آموزه های متعالی انسانی، دلپذیر ترین و جذاب ترین متن در تناسب با ناخود آگاه و خود آگاه ذهن بشر است. این پژوهش در پی مطالعه و شناخت ابعاد گوناگون جهانی شدن و نسبت آن با قلمرو های فرهنگی، سیاسی و اجتماعی مختلف با تأکید بر بُعد فرهنگی است. بر این اساس، طرح پژوهشی حاضر به دنبال پاسخگویی به این پرسش های کلیدی است که شاخصه های اصلی هویت ملّی ایرانی و اسلامی کدام اند و چگونه می توان آن ها را با بهره مندی از ساختار های فکری و ظرفیت های فنی موجود، بُعدی جهانی بخشید.