نقش ساختمان های انرژی کم در حفاظت از محیط زیست در معماری

امروزه با توجه به روند مصرف سوخت های فسیلی، پیامدهای سوء محیطی ناشی از مصرف این منابع و محدودیت و غیرقابل تجدید بودن آن ها، باعث شده تا بسیاری از پژوهشگرهای جهانی به مهار بحران انرژی و حفاظت از محیط زیست روی آورند. هم چنین همگان قبول دارند که انرژی یکی از مهم ترین سرمایه های ملی است و استفاده از انرژی های موجود در طبیعت و کاربرد آن ها نقش تعیین کننده ای در حفظ محیط زیست و ادامه آن برای نسل های آینده خواهد داشت. از این رو اکثر پژوهشگران می کوشند تا با جایگزینی انرژی های تجدیدپذیر و پایدار (خورشید، آب، باد، بیوگاز و...) با اجرای اصول پایداری محیطی ضمن کاهش آلودگی های زیست محیطی و اتلاف انرژی، تاثیر بسزایی بر اقتصاد داشته باشند. با توجه به افزایش مصرف انرژی در صنعت ساخت، مدیریت انرژی در این بخش بسیار قابل توجه بوده و باید با ارائه راهکارهایی کارامد جهت کاهش مصرف انرژی، از هدر رفتن آن جلوگیری کرد و کاهش هزینه ساخت و هزینه بهره برداری از بناها را موجب شد. در این راستا ایده ساختمان های کم مصرف و پایدار در معماری و شهرسازی پایدار توجه گسترده بین المللی را به خود جلب نموده است. ساختمان های انرژی کم، اصطلاحی هستند که برای نسل جدید ساختمان هایی که انرژی فسیلی در آن ها وجود ندارد در نظر گرفته شده است. مزایای این گونه ساختمان ها افزایش راندمان انرژی، صرفه جویی در مصرف انرژی و به حداقل رساندن ضایعات است. لذا این نوشتار با استفاده از منابع کتابخانه ای و روش تحقیق توصیفی تحلیلی به معرفی راهکارهایی جهت بهینه سازی مصرف انرژی به معماران و فعالان عرصه ساختمان سازی، برای پیشروی در جهت کاهش اتلاف انرژی و بهینه سازی اقتصاد در ارتباط بین طراحی معماری و شهرسازی پایدار می پردازد.