بررسی اثربخشی مهارت های زندگی مبتنی بر مهارت های ارتباطی در میزان سازگاری اجتماعی و کیفیت زندگی دانش آموزان مقطع متوسطه. مطالعه موردی شهر نور

هدف این پژوهش بررسی اثربخشی مهارت های زندگی مبتنی بر مهارت های ارتباطی در میزان سازگاری اجتماعی و کیفیت زندگی دانش اموزان مقطع متوسطه شهر نور بوده است. سوال اصلی این پژوهش عبارت بود که آموزش مهارت های زندگی مبتنی بر مهارت-های ارتباطی در میزان سازگاری اجتماعی و کیفیت زندگی دانش اموزان تأثیر دارد یا خیر. این تحقیق از نوع نیمه آزمایشی است که به صورت پیش آزمون و پس آزمون انجام شد. در جامعه آماری این پژوهش 60 دانش آموز بودند که 30 دختر و 30 پسر بودند. به طور تصادفی یک گروه به عنوان گروه آزمایش و گروه دیگر به عنوان گروه کنترل انتخاب شدند. در این تحقیق ابزار پرسشنامه سازگاری بل (1961) که دارای 32 سوال 4 گزینه ای با گزینه های (هیچ وقت، به ندرت، گاهی اوقات و بیشتر اوقات) بوده است و همینطور پرسشنامه کیفیت زندگی که عمدتاً جهت بررسی کیفیت زندگی و سلامت افراد استفاده می شود که توسط غلام رضا قاسمی که دارای 26 سوال و 8 قلمرو عملکرد جسمی، اجتماعی، ایفای نقش جسمی، ایفای نقش هیجانی، سلامت روانی، سر زندگی، درد بدنی و سلامت عمومی مورد ارزیابی قرار می گیرد. در آمار توصیفی در این پژوهش از میانگین و انحراف استاندارد استفاده شده و در آمار استنباطی برای تعیین تأثیر آموزش مهارت های زندگی مبتنی بر مهارت های ارتباطی بر میزان سازگاری اجتماعی و کیفیت زندگی دانش آموزان در مقایسه دو گروه گواه و آزمایشی از آزمون کوواریانس و آزمونt  با نمونه های مستقل استفاده شده است. یافته های پژوهش نشان می دهد که آموزش مهارت های زندگی مبتنی بر مهارت های ارتباطی در میزان سازگاری اجتماعی و کیفیت زندگی دانش آموزان تأثیر داشته است.