پراکنش فضایی الگوهای کاربری زمین با رویکرد توسعه پایدار (موردمطالعه: کلانشهر تهران)

شهرهای قرن بیست و یکم بدون تردید با چالش های بزرگی مواجه خواهند بود که یکی از مهم ترین آن ها افزایش نرخ رشد جمعیت، مهاجرت، افزایش تراکم جمعیت و از بین رفتن محیط زیست در شهرها است. از پیامدهای طبیعی چنین فرآیندی، کمبود زمین مناسب جهت اسکان جمعیت و فشار بر منابع محدود محیطی می باشد. در همین راستا استفاده غیراصولی و بدون برنامه از زمین بدون توجه به ظرفیت های محیطی موجب از بین رفتن تعادل و توازن محیط زیست گردیده و توسعه پایدار شهری را دچار چالش نموده است. پژوهش حاضر با رویکرد توسعه پایدار بر مناطق شهر تهران و بهره گیری از روش های آماری به این موضوع پرداخته است. روش تحقیق بکار رفته توصیفی تحلیلی و در راستای پژوهش های کاربردی قرار می گیرد. ابتدا با در نظر گرفتن شاخص های توسعه پایدار در شهر تهران و سپس بهره گیری از مدل تحلیلی الکتر (electer) به تجزیه و تحلیل داده ها پرداخته شده است. نتایج پژوهش حاضر نشان می دهد که مناطق 12 و 3 به ترتیب بدترین شرایط و مناطق 4 و 5 شهر تهران مناسب ترین وضعیت از نظر شاخص های توسعه پایدار را دارا هستند.