اثر یک دوره آب درمانی بر زمانبندی فعالیت (شروع و پایان فعالیت) الکترومایوگرافی منتخبی از عضلات تنه و لگن در افراد با کمردرد مزمن غیر اختصاصی

مقاله اثر یک دوره آب درمانی بر زمانبندی فعالیت (شروع و پایان فعالیت) الکترومایوگرافی منتخبی از عضلات تنه و لگن در افراد با کمردرد مزمن غیر اختصاصی

زمینه و هدف: درمان محافظه کارانه بیماران کمر درد مزمن غیراختصاصی با رویکردد ورزش درمانی، جایگاه ویژه ای در توانبخشی این بیماران دارد. بنابرا ن هدف ار پژوهش حاضر اثر یک دوره آب درمانی بر زمانبندی فعالت (شروع و پایان فعالیت) الکترومایوگرافی منتخبی از عضلات تنه و لگن در افراد با کمردرد مزمن غیراختصاصی بود.

روش کار: تحقیق حاضر به صورت کارآزمایی با طرح پیش آزمون- پس آزمون همراه با دو گروه مداخله و کنترل بود. 20 فرد دارای کمردرد مزمن اختصاصی به صورت تصادفی در دو گروه 10 نفره مداخله (میانگین و انحراف معیار سنی 3.24±36.50 سال، وزن 6.79±68.90 کیلوگرم، قد 4.01±169.91 سانتی متر و شاخص توده بدنی 2.76± 23.92 کیلوگرم بر مترمربع و سابقه درد 0.59±3.2 در سال) و کنترل (میانگین و انحراف معیار سنی 3.03 ± 35.90 سال، وزن 7.79± 67.10 کیلوگرم، قد 4.77 ±169.5 سانتی متر و شاخص توده بدنی 3.28± 23.45 کیلوگرم بر مترمربع و سابقه درد 0.67 ±3.0 در سال) تقسیم شدند. آزمودنی های این پژوهش از نظر این ویژگی ها همگن بودند و از لحاظ آماری تفاوت معناداری مشاهده نشد. برای اندازه گیری متغیره فعالیت عضلانی ارکتور اسپاین کمری، مایل داخلی و خارجی شکم، راست شکمی، سرینی میانی و بزرگ، مولتی فیدوس کمری با استفاده از دستگاه emg مدل me6000 ساخته شرکت megawin کشور فنلاند اندازه گیری شد. گروه مداخله در 8 هفته (سه جلسه در هفته به مدت 45-50 دقیقه) تمرینات منتخب آب درمانی (stelios psycharakis) را انجام دادند. در این مدت گروه کنترل هیچ گونه تمرینی را تجربه نکرد. در طی مراحل پیش آزمون، پس آزمون شاخص فعالیت عضلانی عضلات منتخب مجدداً اندازه گیری شد. جهت تشخیص نرمال بودن داده ها از آزمون شاپیرو- ویلک به منظور تجزیه تحلیل داده ها از نرم افزار spss ویرایش 22 و آزمون t همبسته و t مستقل در سطح معناداری 0.05 استفاده شد.

یافته ها: در مرحله ی پیش آزمون تفاوت معناداری برای متغیرهای شروع فعالیت عضله مولتی فیدوس، عضله سرینی بزرگ، عضله مایل خارجی شکم، عضله مایل داخلی شکم، عضله راست شکمی، عضله سرینی میانی اندازه گیری شده مشاهده نشد. در اثر آب درمانی در مقایسه دو گروه مداخله و کنترل برای متغیرهای شروع و پایان فعالیت عضلات منتخب تنه و لگن در گروه مداخله نسبت به گروه کنترل اثر معنی داری مشاهده شده است. تنها در عضله مایل داخلی شکم تفاوت معناداری مشاهده نشد.

نتیجه گیری: نتایج این پژوهش نشان داد که تمرینات منتخب آب درمانی (stelios psycharakis) در اب باعث بهبود فعالیت عضلانی بیماران مبتلا به کمردرد مزمن می شود و حرکت درمانی در آب به صورت ثباتی در تنه در آب آب باعث بهبود بیشتری می شود. در نتیجه می توان این پروتکل را به عنوان روشی موثر برای این بیماران تجویز نمود.