نقش آموزش رسمی و غیر رسمی در تربیت دینی و اخلاقی

نقش آموزش رسمی و غیر رسمی در تربیت دینی و اخلاقی

هدف مقاله ساخت رفتار ارتباطی درون شخصی کودک، توسط والدین و مربیان در هفت سال اول و دوم زندگی، که رفتار های خیر به طور پیش بینی شده از آن ها صادر شود و رفتار های شر به صورت پیش بینی شده از آن ها صادر نشود. روش مقاله توصیفی تحلیلی است وپرسش های اساسی مقاله: آیا تربیت دینی و اخلاقی کودک در هفت سال اول زندگی امکان پذیر هست؟ چه طور رفتارهای ارتباطی درون شخصی دانش آموز ساخته می شود؟ رفتارهای والدین و شئوون معلمی چه تاثیری در ساخت رفتارهای ارتباطی درون شخصی دارد؟

و مهم ترین یافته های نشان می دهد بهترین زمان برای نهادینه کردن عادات پسندیده، دوران کودکی است. اگر می خواهیم انسان هایی داشته باشیم که دارای عادات پسندیده دینی و اخلاقی و به طوری کلی زیست دینی و اخلاقی داشته باشند یعنی آداب دینی و اخلاقی در رفتارهای ارتباطی چهارگانه از نظر مقصد، که شامل ارتباط قدسی، دورن شخصی، بین شخصی و برون شخصی است به یک خصلت دورنی تبدیل شود و سپس به صورت رفتار در محیط های مختلفی زیستی دانش آموز نمود پیدا کند،باید در دروه کودکی، قبل دبستان، توسط خانواده، مربیان مهد کودک و پیش دبستانی و زمان دبستان، توسط معلمین زمینه های غنی برای رشد زیست دینی و اخلاقی آن ها فرآهم شود. وجود والدین و مربیان آگاه، به عنوان حامیان کودکان، در این راه شرط لازم و ضروری است. هم چنین پیاژه کودکان را موجوداتی متفکری می دانست، کودکان چیزهایی را می بینند و یا می شنوند، ولی همزمان تجزیه و تحلیل می کنند و در بزرگسالی همان رفتار های تجزیه و تحلیل شده را انجام می دهند زیرا نحوه تعامل والدین و معلم و یا مربی با خدا، خود، دیگران و محیط زیست نحوه تعامل کودک با خدا، خود، دیگران و محیط زیست را می سازد.