بررسی مطالعات تطبیقی هنر موسیقی در معماری

بررسی مطالعات تطبیقی هنر موسیقی در معماری

موسیقی و معماری از گرایش های اصیل هنر می باشند. این دو هنر در ساخت فضا مشارکت می کنند؛ موسیقی فضای معنوی و معماری فضای مادی ایجاد می کند. و این یکی از دلایلی است که هردو از ساختار واحد برخوردار می باشند. معماری به واسطه ی ذات هنری و آفرینش گری و نیز ظرفیت پذیرش مفاهیم غیر زمینی، پیوسته با هنرهای دیگر در تلاقی قرار می گیرد؛ و اگر عمیق تر بنگریم معماری و موسیقی، به عنوان مقوله هایی که معناها و اندیشه هایی در درونشان نهفته است، به نسبت زیادی در ساخت فضا مشارکت می کنند؛ و هرگاه در حیطه ی زبان و فرهنگ واحدی به کار گرفته شوند ترجمان یکدیگر می شوند و در ارتباطی تنگاتنگ تجلی می یابند.

در این پژوهش سعی بر آن است که اشتراکات زبانی موسیقی و معماری با توجه به مولفه هایی مانند فضا، هندسه و تناسبات استخراج شود. لذا هدف این پژوهش، تعبیر عناصر موسیقی و معماری با زبان مشترک و پاسخ به این سوال است که آیا آواهای موسیقی امکان تبدیل شدن به فرم معماری را دارند؟

برای یافتن پاسخ، با بهره گیری از روش تحقیق تفسیری- تاریخی و مطالعه موردی و جمع آوری اطلاعات به صورت کتابخانه ای، ابتدا با تحلیل ماهیت معماری و موسیقی، پارامترهای سازنده هرکدام شناسایی و سپس به صورت تطبیقی بررسی و اشتراکات بسیاری در قواعد بنیادی شکل دهنده آن ها مانند فواصل، کشش، بهره گیری از هندسه و ریاضیات وهمچنین به لحاظ مورفولوژی عواملی چون ریتم و بافت گردید؛ پس از یافتن 23 ویژگی در موسیقی که قابلیت تعبیر به زبان مشترک با معماری را داشت، به بازخوانی نمونه هایی از معماری با زبان مشترک موسیقایی پرداخته شد و در نهایت، این نتیجه حاصل گردید که موسیقی می تواند الگویی باشد در طراحی معماری، چرا که هر دو با استفاده از اعداد و نسبت های کمّی از مواد اولیه خود، صوت و مصالح، فضایی را خلق می کند که ماهیتی کیفی دارد.