اثربخشی زوج درمانی بر بهبود سازگاری زناشویی، طلاق عاطفی و کاهش روابط فرازناشویی زوجین شهرستان بهشهر

اثربخشی زوج درمانی بر بهبود سازگاری زناشویی، طلاق عاطفی و کاهش روابط فرازناشویی زوجین شهرستان بهشهر

هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی زوج درمانی بر بهبود سازگاری زناشویی، طلاق عاطفی و کاهش روابط فرازناشویی زوجین بهشهر انجام شد. روش پژوهش حاضر نیمه آزمایشی به صورت دو گروهی (آزمایش وکنترل) همراه با پیش آزمون و پس آزمون بود. جامعه آماری شامل کلیه زوجین مراجعه کننده به اورژانس اجتماعی شهر بهشهر برابر 373 نفر بودند. باتوجه به جدول مورگان 60 نفر جهت اجرای پیش آزمون یا غربالگری با روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای انتخاب و اقدام به تکمیل پرسشنامه های استاندارد سازگاری دونفره (زن و شوهر(اسپاینر ( 1976 )، طلاق عاطفی گاتمن ( 1955 ) و توجیه روابط فرازناشویی گلس ( 1988 )نمودند.

پس از اجرای پرسش نامه ها 30 نفر از زوجینی که به طور همزمان دارای پایین ترین نمره بودند انتخاب و به صورت تصادفی در گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند (هر گروه 15 نفر). گروه آزمایش زوج درمانی هیجان محور را به صورت گروهی و به مدت 10 جلسه 90 دقیقه ای، هفته ای دوبار طی دوماه و نیم دریافت نمودند. داده ها توسط آزمون آماری تحلیل کواریانس چند متغیری و بانرم افزار spss مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت . نتایج تحلیل داده ها نشان می دهد بین نمرات پس آزمون گروه آزمایش و کنترل حداقل در یکی از متغیرهای وابسته(سازگاری زناشویی، طلاق عاطفی و روابط فرازناشویی)  (f (3 ,23)= 65.950 ,wilks .lambda =0.109 )تفاوت معناداری وجود دارد. همچنین نتایج نشان داد که زوج درمانی هیجان محور مناسب برای بهبود سازگاری زناشویی، طلاق عاطفی و کاهش روابط فرازناشویی زوجین است و می توان از آن به عنوان یک شیوه ی مداخله ای موثر استفاده کرد.