تاثیر کاربرد کودهای زیستی (میکوریزا و ورمی کمپوست) و نانوسیلیکون بر شاخص های فلورسانس کلروفیل و عملکرد دانه تریتیکاله تحت شرایط تنش شوری

تاثیر کاربرد کودهای زیستی (میکوریزا و ورمیکمپوست) و نانوسیلیکون بر شاخص‌های فلورسانس کلروفیل و عملکرد دانه تریتیکاله تحت شرایط تنش شوری

به منظور بررسی تاثیر کاربرد کود های زیستی (تلقیح قارچ میکوریزا و ورمی کمپوست) و محلول‌پاشی نانوسیلیکون بر عملکرد دانه و شاخص های فلورسانس کلروفیل برگ تریتیکاله تحت شرایط تنش شوری، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح پایه بلوک کامل تصادفی در سه تکرار در گلخانه تحقیقاتی دانشگاه محقق اردبیلی در سال 1400 اجرا شد.

فاکتورهای مورد بررسی شامل سطوح شوری (عدم اعمال شوری به عنوان شاهد، شوری 30 و 60 میلی مولار خاک)، کاربرد کودهای زیستی (عدم کاربرد کودهای زیستی به عنوان شاهد، کاربرد ورمی کمپوست، میکوریزا، کاربرد توام ورمی کمپوست و میکوریزا) و محلول پاشی نانوسیلیکون (محلول پاشی با آب به‌عنوان شاهد و محلول پاشی30 و 60 میلی گرم در لیتر نانوسیلیکون) بود.

مقایسه میانگین‌ها نشان داد که کاربرد توام میکوریزا و ورمی‌کمپوست و محلول‌پاشی 60 میلی‌گرم در لیتر نانوسیلیکون در شرایط عدم شوری با افزایش 123.14، 65.33 و 51.72 درصدی به‌ترتیب فلورسانس حداکثر (fm)، فلورسانس متغیر (fv) و محتوای نیتروژن برگ پرچم موجب افزایش عملکرد دانه (88/88 درصد) نسبت به عدم مصرف کودهای زیستی و نانوسیلیکون در بالاترین سطح شوری (60 میلی‌مولار) خاک شد. بر اساس نتایج این مطالعه، به‌نظر می‌رسد که کاربرد کودهای زیستی و محلول‌پاشی نانوسیلیکون می‌تواند عملکرد دانه تریتیکاله را به‌واسطه بهبود شاخص های فلورسانس کلروفیل و میزان نیتروژن برگ تحت شرایط تنش شوری افزایش دهد.