بررسی « ترکیب های إتباعی » در دو زبان فارسی و عربی

بررسی « ترکیب های إتباعی » در دو زبان فارسی و عربی

« إتباع» در لغت، به معنی « در پی کسی رفتن » و « پیروی کردن » و در اصطلاح دستور، لفظی است مهمل و بی معنی یا فاقد معنی روشن که به دنبال اسم یا صفت می آید؛ برای « تأکید » و گسترش معنی آنها. این فرایند، یکی از روش های واژه سازی است که در اکثر زبان های زنده دنیا، به عنوان یکی از پرکاربردترین و رایج ترین راه های ساختِ واژه، به شمار می آید.

باتوجّه به اینکه زبان شناسان، زبان فارسی را زبانی، ترکیبی می دانند و زبان عربی را زبانی، اشتقاقی؛ امّا فرایند « إتباع » که نوعی از « ترکیب » به شمار می آید؛ در دستور هر دو زبان زنده و پویای فارسی و عربی، وجود دارد. این مقاله برآن است تا ضمن بررسی دقیقتر این فرایند، شباهت ها و تفاوت های آن را در دو زبان فارسی و عربی، نشان دهد. نوشتار حاضر، توصیفی است و گردآوری داده های آن، به روش کتابخانه ای و از نوع متن خوانی می باشد.