بررسی اثر مشاوره و آموزش والدین بر میزان کورتیزول بزاقی و علایم رفتاری در کودکان و نوجوانان مبتلا به اختلال رفتار تخریبی

روش کار: این مطالعه یک کار آزمایی بالینی خود شاهد شده می باشد که در آن کورتیزول پایه در 19 کودک 13-8 ساله مبتلا به dbd قبل از درمان (آموزش والدین) و دو ماه بعد از درمان و نمره رفتار تخریبی آنها نیز قبل و بعد از درمان (2 ماه بعد از آن) با استفاده از چک لیست رفتاری کودکان (cbcl) سنجیده شد. پس از پایان مطالعه مقایسه میزان کورتیزول و نمره رفتار قبل و بعد از آموزش والدین صورت گرفت. اطلاعات به دست آمده از طریق آمار توصیفی و آزمون تی زوج و ضریب همبستگی پیرسون تجزیه و تحلیل شد.

نتایج: میزان کورتیزول بزاق قبل از آموزش والدین 4.6±7.9 و بعد از درمان 10.46±3.84 نانومول در لیتر بود که اختلاف آن با p<0.001 از نظر آماری معنی دار بود و نمره رفتار بر اساس cbcl نیز قبل و بعد از درمان به ترتیب 49.36±11.89, 72.05±10.11 نانومول در لیتر بود که با p<0.0001

معنی دار بود. هم چنین علایم کودکان با کورتیزول پایه پایی نتر پاسخ بهتری به درمان آموزش والدین دادند.

نتیجه گیری: آموزش والدین یک روش مؤثر برای اصلاح رفتار در کودکان مبتلا به dbd است و کورتیزول را می توانیم به عنوان یک عامل پیش گویی کننده رفتار تخریبی هم چنین پاسخ به درمان آموزش والدین در کودکان مبتلا به dbd به کار ببریم.