نقش وابستگی به مرفین بر سطح اضطراب در موش صحرائی آزمایشگاهی

روش بررسی: در این مطالعه تجربی از 20 سر موش صحرائی نر نژاد ویستار با وزن 300-250 گرم استفاده شد که با تجویز مزمن مرفین در آب آشامیدنی به مدت 21 روز وابسته شدند. موش های صحرائی گروه کنترل فقط سوکروز در آب آشامیدنی دریافت کردند. از مدل ماز به علاوه ای شکل مرتفع (epm) برای ارزیابی رفتار شبه اضطرابی در موش های صحرائی استفاده شد و به مدت 5 دقیقه متغیرهای تعداد ورود به بازوهای باز، مدت زمان ماندن در بازوهای باز، stretched-attend posture(sap) و تعداد دفع مدفوع ارزیابی و ثبت گردید. بعد از آزمون اضطراب فعالیت حرکتی حیوان با استفاده از یک سیستم مونیتورینگ مورد بررسی قرار گرفت. در تجزیه و تحلیل آماری داده ها از آزمون تی مستقل و آنالیز واریانس دو طرفه (anova) استفاده شد.

یافته ها: مدت زمان ماندن در بازوی باز و تعداد ورود به بازوی باز در گروه وابسته به مرفین به طور معنیداری کوتاه تر از گروه کنترل بود (p<0.05). همچنین تعداد stretched attend posture(sap) و تعداد دفع مدفوع در گروه مرفینی به صورت معنیداری بیشتر از گروه کنترل بود (p<0.05)، در حالی که فعالیت حرکتی کل ثبت شده در بین دو گروه اختلاف معنیداری نداشت.

نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که استعداد بروز اثرات شبه اضطرابی در شرایط پراسترس در موش های صحرائی وابسته به مرفین ممکن است سریعتر رخ دهد، بدون این که بر فعالیت حرکتی آنها تاثیری داشته باشد.