کنترل تعادل بدن در حالت ایستاده به دنبال شکستگی تنه استخوان ران

مواد و روش ها: در این مطالعه 15 بیمار با شکستگی منفرد تنه استخوان ران با میانگین سنی 4.76±25.5 سال که به روش جااندازی باز و ثابت سازی داخلی درمان شده بودند و 15 فرد سالم به عنوان گروه کنترل، که بر مبنای سن، قد، وزن، جنس و شاخص توده بدنی (bmi) با گروه آزمون جور شده بودند، مورد بررسی قرار گرفتند. از هر دو گروه خواسته شد که به ترتیب تصادفی بر روی صفحه گرد متصل کننده نیرو که توانایی انحراف در جهات مختلف را به میزان 20 درجه دارد بایستند و توانایی حفظ ثبات در موقعیت های مختلف ایستادن اندازه گیری شد. شاخص های «محدوده ثبات»  (limit of stability index)و «ضریب ثبات» (stability index) نیز با این دستگاه اندازه گرفته شد.

یافته ها: شاخص «ضریب ثبات» در کلیه موقعیت های آزمون در دو گروه با یکدیگر اختلاف معناداری داشتند در صورت یکه از نظر شاخص «محدوده ثبات» در دو گروه و در کلیه موقعیت های آزمون اختلاف معناداری وجود نداشت.

نتیجه گیری: مشکل لنگش بیماران با شکستگی تنه استخوان ران، قرینه نبودن در تحمل وزن روی اندام های تحتانی و به دنبال آن اختلال در ثبات ایستا می باشد. از طرف دیگر عدم وجود اختلاف معنادار در شاخص «محدوده ثبات» دلیل ثابت کننده ای برای سلامت سیستم عصبی عضلانی است.