تجارب دانشجویان پرستاری در مورد بازاندیشی: یک مطالعه کیفی

مقدمه: بازاندیشی به عنوان یک راهبرد آموزشی مؤثر مورد تأکید پژوهشگران قرار گرفته است اما تحقیقات کیفی اندکی در مورد نتایج حاصل از بکارگیری آن وجود دارد. این پژوهش برای پاسخ گویی به این سؤال که مکانیز مهای تأثیر بازاندیشی بر تجارب بالینی چیست؟ انجام شد.

روش ها: این پژوهش کیفی به روش گراندد تئوری انجام شده، گروه هدف 20 نفر از دانشجویان سال چهارم پرستاری با تجربه 10 هفته برنامه بازاندیشی بودند. به دانشجویان یک راهنما در مورد نحوه انجام بازاندیشی داده و از آنان خواسته شد تا تفکرات خود را پیرامون تجارب به دست آمده از محیط بالینی در ژورنال های شخصی خود، که به صورت هفتگی به پژوهشگر تحویل داده می شد، بنویسند. سپس به آنها بر اساس مقیاس سطوح بازاندیشی و راهبردهای تفکر در پرستاری، بازخورد مناسب داده می شد. در پایان مدت مذکور، دانشجویان در دو گروه 10 نفره در مصاحبه گروه متمرکز شرکت نمودند. مطالب نسخه برداری شده به روش کیفی تحلیل شد و کدگذاری آن طی سه مرحله انجام و داده ها طبقه بندی و نام گذاری گردید. نام های طبقه بندی، درون مایه های به دست آمده از این پژوهش است.

نتایج: یافته ها نشان داد که فرآیند تأثیر بازاندیشی بر تجارب بالینی در 5 حیطه مراقبت، تفکر، تلفیق نظریه و عمل، مکانیزم های خودتنظیمی و انگیزش پدیدار می شود.

نتیجه گیری: تجارب دانشجویان از برنامه بازاندیشی نشان می هد که باز اندیشی موجب رویکرد کلی نگر به بیمار، تأثیرگذاری بر تفکر، پیوند نظریه و عمل و تقویت مکانیزم های خودتنظیمی و انگیزش می شود. متغیر انگیزش به عنوان متغیر مرکزی بر تمامی چهار درو نمایه دیگر تأثیر گذاشته و از آنها تأثیر می پذیرد. عنصر انگیزش به عنوان متغیر مرکزی می تواند به عناصر این چرخه اضافه شود. تلفیق بازاندیشی در برنامه های پرستاری قابل توصیه است.