تأثیر آموزش مهارت های ارتباطی به شیوه بازخورد ویدئویی بر قابلیت بالینی کارورزان

روش ها: این مطالعه از نوع نیمه تجربی، آینده نگر و دو سو کور در سال 1384 در دانشگاه علوم پزشکی اصفهان بر روی دو گروه 20 نفری از کارورزان انجام شد. هر دو گروه ابتدا آموزش به روش سخنرانی دیدند و بلافاصله از آنها امتحان(structured long examination record objective ) osler به عمل آمد. سپس برای گروه تجربی گارگاه بازخورد ویدئویی اجرا شد و دو ماه بعد برای هر دو گروه همان امتحان اجرا شد. نتایج با استفاده از نرم افزار spss و آزمون های من- ویتنی و ویل کاکسون و مجذور کای تحلیل گردید.

نتایج: دو گروه از نظر جنس، سن و ماه کارورزی تفاوت آماری معنیدار نداشتند. نمرات osler-i در هر دو گروه تفاوتی معنیدار نداشت، ولی تفاوت نمرات osler-ii معنی دار بود. تفاوت نمرات osler-i با osler-ii در گروه تجربی معنیدار و در گروه شاهد بدون معنی بود. مهارت در گرفتن شرح حال، انجام معاینه فیزیکی و تشخیص و درمان در گروه تجربی، قبل و بعد از شرکت در کارگاه تفاوت معنیدار داشت.

نتیجه گیری: آموزش مهارت های ارتباطی به روش بازخورد ویدئویی سبب ارتقای توانایی کارورزان در گرفتن شرح حال، انجام معاینه فیزیکی و افزایش صحت تشخیص و درمان می شود. ضمن تأکید بر لزوم آموزش مهارت های ارتباطی، روش باز خورد ویدئویی می تواند به عنوان یک روش آموزشی مورد توجه قرار گیرد.