بررسی رادیولوژیک بیماران مبتلابه سندرم داون در تهران و شیراز

هدف: مطالعه به منظور تعیین تغییرهای رادیولوژیک مبتلایان سندرم داون در جمعیت ایرانی انجام شد.

مواد و روش ها: این مطالعه مقطعی در سال 1379 بر روی 51 نفر از مددجویان مراکز بهزیستی و استثنایی شهرهای تهران و شیراز انجام شد. با استفاده از عکس های رادیولوژی تهیه شده از دست ها و لگن 51 مددجوی مبتلا به سندرم داون، زاویه های مچ دست، ایلیاک و استابولار اندازه گیری شدند. همچنین سن استخوانی تخمین زده شد و بیماران دارای پوکی استخوان مشخص گردیدند. این یافته ها با یافته های طبیعی مقایسه شدند.

یافته ها: زاویه های استابولار و ایلیاک در مبتلایان سندرم داون کوچک تر از حد طبیعی بود. در %76.5 نمونه ها زاویه مچ دست بزرگ تر از میانگین جمعیت سالم بود. ارتباط آماری معنی داری بین سن تقویمی و نسبت سن استخوانی به سن تقویمی مشاهده شد (r=0.431, t=2.28, df=34, p<0.005). یافته حائز اهمیت ارتباط معکوس بین بهره هوشی نمونه ها با پوکی استخوان در آنان بود.

نتیجه گیری: شاخص های مورد مطالعه در مبتلایان ایرانی با یافته های مطالعه های مشابه در دیگر جمعیت ها مشابهت داشت.