آنتی بادی های تیروئید در بیماران با سرطان دیفرانسیه تیروئید در تهران

روش بررسی: در مطالعه ای مقطعی از 157 بیمار مبتلا به سرطان دیفرانسیه تیروئید که به یک مطب خصوصی و مرکز رادیوایزوتوپ بیمارستان شریعتی طی سال های 1379-1378 مراجعه نمودند و نیز به طور تصادفی اطلاعات مربوط به 434 داوطلب سالم از مطالعه تیروئید تهران استخراج شد. در هر دو گروه آنتی تیروگلوبولین و آنتی پراکسیداز با کیت radim ایتالیا اندازه گیری شده و مقادیر سرمی بیشتر از 150 واحد در میلی لیتر در مورد آنتی تیروگلوبولین و بیشتر از 100 واحد در میلی لیتر در مورد آنتی پراکسیداز، به عنوان تیتر مثبت تلقی شد. در مرحله بعد گروه بیمار بسته به فاصله زمانی نمونه گیری از آخرین مداخله (جراحی یا دریافت ید رادیواکتیو) به 2 زیر گروه قبل از شش ماه و بعد از 6 ماه تقسیم شدند. سطح سرمی و فراوانی آنتی بادی ها در گروه بیمار و زیر گروه های آن با گروه کنترل مقایسه شد.

یافته ها: میانگین سطح سرمی آنتی تیروگلوبولین در گروه مورد 111±290 واحد در میلی لیتر و در گروه شاهد 111±405 واحد در میلی لیتر بود. میانگین سطح سرمی آنتی پراکسیداز در گروه مورد 46±257 واحد در میلی لیتر و در گروه شاهد 73±302 واحد در میلی لیتر بود. آنتی تیروگلوبولین مثبت در 21 بیمار (13.4%) و در 65 نفر از گروه شاهد (15%) یافت شد .(ns) فراوانی آنتی پراکسیداز مثبت در گروه بیمار و گروه کنترل به ترتیب 6 (3.8%) و 42 (9.7%) نفر بود (p=0.02). فراوانی موارد مثبت آنتی تیروگلوبولین بین گروه های زیر 6 ماه و بالای 6 ماه در گروه مورد از نظر آماری معنی دار بود (p=0.005). فراوانی موارد مثبت آنتی پراکسیداز در گروه بعد از 6 ماه تفاوت معنی داری با گروه کمتر از 6 ماه (p=0.028) و گروه کنترل (p=0.05) داشت.

نتیجه گیری: شیوع آنتی بادی های تیروئید در این مطالعه بیشتر از جمعیت عمومی نبود ولی شیوع این آنتی بادی ها تا 6 ماه پس از مداخله درمانی به طور معنی داری بیشتر از زمانی بود که بعد از 6 ماه از آخرین مداخله نمونه گیری صورت گرفته بود.