مقایسه زمانی تأثیر میکروسیلیس و متاکائولن بر دوام بتن در شرایط خورنده خلیج فارس

امروزه کاهش عمر مفید، هزینه های تعمیر و بازسازی سازه های بتنی آسیب دیده در اثر خوردگی و دیگر عوامل مخرب در مناطق خورنده مانند سواحل خلیج فارس، صدمات جبران ناپذیری بر اقتصاد کشور و توسعه پایدار در این مناطق وارد کرده است. بدیهی است که از جمله مهمترین عوامل تخریب چنین سازه هایی، نفوذ کلرید و خوردگی ناشی از آن می باشد. عوامل مختلفی از جمله نسبت آب به مواد سیمانی و استفاده از مواد پوزولانی بر دوام بتن در محیط های دریایی اثرگذار هستند. بر این اساس مطالعات بیشتر در زمینه دوام بتن در محیط های دریایی امری ضروری می باشد. در پژوهش حاضر از نتایج بدست آمده از مطالعات میدانی روی نمونه های بتنی قرار گرفته در جزیره قشم در محیط خلیج فارس در دو بازه زمانی 3 و 9 ماهه استفاده شده است. نتایج نشان می دهد که متاکائولن با افزایش زمان رویارویی نمونه ها عملکرد پایایی بهتری نسبت به میکروسیلیس دارد و میکروسیلیس در بازه زمانی کوتاه تر و در عمر اولیه بتن عملکرد بهتری از خود نشان می دهد. نتایج آنالیز حساسیت انجام شده نشان می دهد درصد جایگزینی متاکائولن تأثیر بیشتری روی نفوذ کلرید به بتن دارد. همچنین تأثیر زمان رویارویی بر ضریب انتشارپذیری بتن (پارامتر زمان یا ضریب زمان) مورد بررسی قرار گرفت و برای شرایط مختلف این پژوهش عدد مناسبی برای آن پیشنهاد شد.