سطح بندی توسعه در مناطق روستایی سیستان و بلوچستان

روش های کمی معیاری مناسب در جهت سطح بندی و سازماندهی فضایی- مکانی سکونتگاه های روستایی محسوب می گردند. آنالیز تاکسونومی عددی یکی از کاربردی ترین روش های درجه بندی، مقایسه و تعیین درجه برخورداری است که ضمن کمک به شناخت میزان نابرابری و شناسایی نقاط محروم، می تواند زمینه برنامه ریزی و نیل به توسعه متعادل را فراهم سازد. بر همین اساس پژوهش حاضر با هدف سطح بندی توسعه در مناطق روستایی استان سیستان و بلوچستان، با استفاده از منابع اسنادی، درصدد است تا توسعه اجتماعی- اقتصادی مناطق مورد مطالعه را در قالب 3 شاخص زیربنایی، بهداشتی، خدماتی- اداری برای 7 شهرستان که بصورت تصادفی بعنوان جامعه آمرای انتخابی گردیده اند با استفاده از مدل تاکسونومی عددی و نرم افزار های excel و spss با رویکردی توصیفی- تحلیلی، مورد ارزیابی قرار دهد. تحلیل آماری داده های موجود حاکی از آنست که توزیع ناعادلانه امکانات موجب ایجاد شکاف عمیقی بین مناطق روستایی استان سیستان و بلوچستان گردیده است. بطوری که در شاخص های زیربنایی مناطق روستایی شهرستان نیک شهر با 0.47 بیشترین توسعه و شهرستان چاه بهار با 0.86 کمترین میزان توسعه را دارا بوده اند. در سطح بندی شاخص های بهداشتی نیز روستاهای نیک شهر با 0.21 بیشترین توسعه و مناطق روستایی شهرستان خاش با 0.83 کمترین توسعه را داشته اند. در شاخص های خدماتی- اداری نیز زابل با 0.12 بالاترین توسعه و چاه بهار با 0.77 پایین ترین میزان توسعه را به خود اختصاص داده اند. نتایج همچنین نشان می دهد محرومیت بالا در برخورداری از شاخص های زیربنایی و بهداشتی در مناطق روستایی استان سیستان و بلوچستان بسیار مشهود است.