تحلیل تعاملات اجتماعی بر مبنای نحو فضا در معماری معاصر ایران (نمونه موردی : تعدادی از بناهای فرهنگی دوره معاصر ایران)

فضا در معماری مدرن مفهومی عملکردی داشته و آنچه مورد بی توجهی قرار گرفته ابعاد اجتماعی، فرهنگی و معنایی آن بوده است. از آنجایی که ارتباطات و تعاملات اجتماعی در فضاها نادیده انگاشته شده و وجود فضاهای گروهی و جمعی بی اهمیت جلوه می کند، لذا هدف اصلی این پژوهش تحلیل ارتباط قرارگیری فرم های فضایی و الگوهای اجتماعی موجود در آن می باشد. بنابراین در این راستا نظریه نحو فضا چارچوب هایی را در نظر می گیرد که به بررسی روابط اجتماعی و تحلیل چیدمان فضایی می پردازد. این نظریه به روش کمی و با تحلیل ارتباط فضای کالبدی و اتفاقات جاری در آن، نتایج را به صورت داده های گرافیکی و ریاضی ارائه می کند. فضای فرهنگی مکانی جهت انجام فعالیت های اجتماعی و فرهنگی به صورت گروهی و انفرادی می باشد و به جهت برقراری تعاملات و مشارکت های اجتماعی در ایجاد پایداری اجتماعی نقش بسزایی را خواهد داشت. لذا در این نوشتار بواسطه روش تحقیق توصیفی -تحلیلی و استدلال منطقی و قیاسی فضاهای مختلف تعدادی از بناهای فرهنگی دوره معاصر (که شامل: فرهنگسرای نیاوران، موزه هنرهای معاصر، تئاتر شهر، موزه قرآن و ساختمان مرکزی میراث فرهنگی می باشد) تعریف شده و بواسطه روش نمودارهای توجیهی به صورت کمی رابطه الگوی رفتاری و فضای کالبدی بررسی شده است.