مقایسه تاثیر ساکشن باز و بسته بر پارامترهای قلبی، عروقی و تهویه در بیماران تحت تهویه مکانیکی

زمینه و هدف: ساکشن، اقدامی ضروری و رایج در بیماران متصل به دستگاه تهویه مکانیکی می باشد که به کمک آن ترشحات از دستگاه تنفسی خارج می شود. شایع ترین عارضه ساکشن، هیپوکسمی است که می تواند زمینه ساز اختلال ریتم قلب و مرگ گردد. هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی تاثیر ساکشن باز و بسته بر متغیرهای قلبی، عروقی و تهویه در بیماران تحت درمان با تهویه مکانیکی بوده است.

مواد و روش ها: مطالعه حاضر از نوع توصیفی است که طی زمستان 1386 بر روی 30 بیمار بستری در بخش مراقبت ویژه بیمارستان شهید صدوقی یزد انجام شد. یک دقیقه قبل و بعد از ساکشن، اکسیژن 100% به بیمار تجویز شد، سپس بیماران به دو روش باز و بسته ساکن شدند و متغیرهای قلبی، عروقی، تهویه و گازهای خون شریانی اندازه گیری و ثبت گردیدند.

یافته ها: فشار اکسیژن شریانی در دقیقه اول پس از ساکشن باز حدود 15% کاهش و فشار دی اکسید کربن شریانی 4% افزایش یافته بود که این افزایش در دقیقه 5 پس از ساکشن به میزان اولیه برگشت. اما طی روش بسته، فشار اکسیژن شریانی یک دقیقه پس از ساکشن، 21% افزایش و فشار دی اکسید کربن شریانی 3% کاهش داشت که این کاهش با روند صعودی تا 5 دقیقه پس از ساکشن ادامه پیدا کرد. فشار متوسط شریانی در طی روش بسته 3% افزایش در دقیقه اول و در روش باز 5% افزایش نشان داد اما در مورد نبض شریانی تغییر معنی داری گزارش نشد.

نتیجه گیری: نتایج پژوهش حاضر حاکی از کاهش احتمال هیپوکسمی بیمار بدنبال استفاده از ساکشن به روش بسته در مقایسه با ساکشن باز می باشد که خود از عوارضی چون اختلالات ریتم قلبی و حتی مرگ پیشگیری خواهد نمود.