بررسی عنصر مدح در اشعار حطئیه

ادبیات هر قوم نشان دهنده ی رسوم، عقاید و افکار آن قوم است. شعر که به عنوان مهم ترین جزء ادبیات شمرده می شود، می تواند به مانند آیینه ی درخشانی زندگی و محیط سراینده اش را به خوبی بازتاب دهد. شعر عرب، نماد و آیینه ی افکار و اندیشه قوم عرب است. در عصر جاهلی، بازار شعر و ادب بسیار گرم بود. شاعران با توانایی شگفت انگیزی که دارا بودند، آثارشان را در معرض شنود علاقه مندان قرار می دادند. گستره ی این محیط شعری وسیع، ولی اقرار و اعتراف به نیکویی های آثار هر شاعر از سوی حریفان اندک بود. شعرایی که هر کدام با سبک شعری متفاوت، به ایراد اشعار می پرداختند. با ظهور دین مبین اسلام، نوعی دیگر از ادبیات به سبک و سیاق اسلامی در این جامعه پدیدار گشت. نقطه اتصال ادبیات جاهلی و ادبیات اسلامی با عنوان ادبیات مخضرم مشهور است. جرول بن اوس مشهور به حطیئه، بنابر قول صاحب نظران ادبیات، در جایگاه بزرگ ترین شاعران دوره ی مخضرم قرار می گیرد. توانایی، شهرت ادبی و تاثیرگذاری اجتماعی از مهم ترین ویژگی های این شاعر است. بررسی اغراض و فنون شعری این شاعر، میدان وسیعی از داده های ادبی و تاریخی را در اختیار ما قرار می دهد و ما را به عمق تاثیرگذاری اجتماعی شعر واقف می گرداند. حطیئه با شعرهای متین خویش به گروه «التنقیح» وابسته بود. گروهی که استاد نخست آن اوس بن حجر است. شیوه ی جستجو و نگارش مباحث در این پژوهش مبتنی بر تحلیل دیدگاه های این شاعر در اغراض و فنون شعی شامل: مدح و هجاست.