مقایسه عملکرد لرزه ای پل بتنی دارای جداگر لرزه ای خطی و غیر خطی

اهمیت پل ها در شریان حیاتی، و از سویی آسیب هایی که در زلزله های اخیر دیده اند، محققین را به استفاده از تکنولوژی های نوین در طراحی و بهسازی پل ها واداشته است. زیرسازه پل ها عمده توجه طراحی لرزهای را به خود معطوف کرده است. رایج ترین نوع اتصال روسازه به زیرسازه در پل های کشور، تکیه گاه نئوپرن می باشد. نئوپرن ها توانایی اتلاف انرژی از طریق ورود به ناحیه غیر خطی را ندارند. لذا اتلاف انرژی، از طریق ایجاد مفاصل پلاستیک در انتهای ستون ها رخ می دهد، که منجر به خرابی زیرسازه می گردد. از سوی دیگر تکیه گاه های جداگر لرزهای، جداگر لرزهای، می تواند با ورود به ناحیه غیرخطی، انرژی را مستهلک کند. لذا آسیب زیر سازه کاهش می یابد. در این مقاله اثر استفاده از جداگر لرزه ای لاستیکی-سربی به جای نئوپرن در عملکرد لرزهای زیرسازه یک پل بتنی بررسی شده است. بدین منظور به مدلسازی یک پل بتنی با تکیه گاه نئوپرن و نیز جداگر لرزهای لاستیکی- سربی در نرم افزار اجزا محدود 2000sap  پرداخته شده، و تحلیل دینامیکی غیر خطی افزایشی انجام شده است. در آخر نمودارهای ida و منحنی های شکست زیرسازه ارائه شده اند. نتایج اعتبارسنجی نشان داد که مدل سازی به درستی انجام شده است و هم چنین نتایج نشان دهنده کاهش تغییر مکان زیرسازه، احتمال خرابی زیرسازه و برش پایه هنگام استفاده از جداگر لرزه ای است.