بررسی عصمت از نظر شیخ صدوق و علاّمه طباطبایی

متکلمان امامیه در زمینه اعتقاد به عصمت، به دو دسته قائلین به عصمت مطلق و قائلین به عصمت محدود و مقید (غیرمطلق) تقسیم می شوند. این پژوهش بر اساس روش کتابخانه ای و شیوه ی توصیفی و تحلیلی دو تن از متکلمان و برجستگان مذهب امامیه بنام های شیخ صدوق و علامه طباطبایی که یکی از متقدمین و دیگری از متاخرین و هر دو از طرفداران عصمت محدود انبیاء می باشند را انتخاب کرده، که هر دو با دلایل عقلی و نقلی عصمت را محدود به دریافت و ابلاغ و عمل به وحی نموده اند. شیخ صدوق گناهان صغیره قبل از بعثت و اشتباه در امور عادی را برای پیامبران جایز دانسته اند، علامه طباطبایی هم در جایی که از مراتب قلمرو عصمت بحث کرده است، دایره شمول عصمت را دریافت، ابلاغ و عمل دانسته است و هم چنین قائل به اشتباه و خطا و نسیان در غیر از قلمرو عصمت برای پیامبران می باشد. البته درباره نسبت دادن خطا و نسیان برای رسول اکرم نوعی ابهام در عبارات وی وجود دارد.