پارادایم مدیریت دولتی نوین و "شبه" پارادایم ها در هزاره سوم

در سال های هشتاد قرن بیستم، با آغازحرکت های تغییر دولت توسط دپارتمان های دولتی غرب پارادایم مدیریت دولتی نوین را ایجاد کرد که سهم بزرگی در علوم مدیریت دولتی و اداره امور دولتی در آن زمان داشت. اما با رشد اجتماع شهری و عمیق شدن فرایند تفاوت اجتماعی، پارادایم «مدیریت دولتی نوین» توسط رشته اداره امور دولتی و فعالیت های بخش های دولتی حکومت مورد سوال قرار گرفت که منجر شد به شکل گیری شبه پارادایم «حاکمیت دولتی نوین». پارادایمی که منبع نظری اش سوسیالوژی سازمان و شبکه اجتماعی بود اهمیت زیادی برای بازسازی سیستم مدیریتی فعلی در کشورها و ساخت و تکمیل سیستم نظری اداره امور دولتی داشت. اما این رویکردها پارادایمی منسجم شکل نمی دهند و چارچوب های متفاوتی از مرجع دارند اما بعضی از مشترکات قابل شناسایی هستند که آن ها را از سنت های قبلی مجزا می کنند و اساسی برای یک گزینه منسجم فراهم می کنند. رویکرد حاکمیت دولتی جدید مطرح شده توسط اوزبورن نقطه شروع خیلی متفاوتی از دو سنت مدیریت دولتی قبل تر اتخاذ می کند. بر خلاف تاکید روی سلسله مراتب بروکراتیک و منافع مدیریتی به شکل مشخص کردن ویژگی های مدیریت دولتی سابق و اختیارات مدیریتی و مکانیسم های قراردادی همراه با npm ، رویکرد npg شهروندان را در مرکز چارچوب مرجع خود قرار می دهد تا حکومت. روش خدمات دولتی جدید (nps) شاید منسجم ترین مورد از این روش هاست. اساس این روش تمرکز مدیریت دولتی روی شهروندان، اجتماع و جامعه مدنی است. در این مفهوم نقش اصلی خادمین دولت کمک به شهروندان برای بیان و رسیدن به منافع مشترکشان است تا کنترل جامعه. این کاملاً بر عکس فرض روش npm است که در آن مذاکرات بین مدیریت دولتی و مشتریان منافع فردی را منعکس می کند و توسط قوانین بازار شکل می گیرد.