توسعه از درون؛ بازآفرینی شهری با رویکرد بسیج منابع در اجتماعات ساکن در سکونتگاه های غیررسمی (مطالعه موردی شهر زابل)

توسعه از درون؛ بازآفرینی شهری با رویکرد بسیج منابع در اجتماعات ساکن در سکونتگاه های غیررسمی (مطالعه موردی شهر زابل)

بازآفرینی شهری در چارچوب سیاست توسعه درونی، بر به کارگیری توان های بالقوه و بالفعل موجود در بافت های شهری با استفاده از مشارکت مردم تاکید دارد. ابزار اصلی این سیاست ایجاد مرکز نهاد توسعه محله ای و نهاد سازی می باشد که با استفاده از این ابزار می توان به تسهیل مشارکت مردم در عرصه های عمومی، از میان برداشتن موانع، ساختارمند شدن انگیزه های نهفته در روابط اجتماعی، کنترل و اداره محیط توسط ساکنان اجتماعات غیر رسمی امیدوار بود. در شهر زابل نیز همانند بسیاری از شهرهای کشورمان، وسعت سکونتگاه های غیر رسمی و معضلات ناشی از آن سبب شده است تا اینگونه سکونتگاه ها در معرض توجه و برنامه ریزی قرار گیرند.

فرسوده شدن بافت های میانی وتاریخی، حاشیه نشینی و بی سامانی روستاهای ملحق شده به شهرها و مهاجرت روستائیان به شهرها به علت نبود شغل و خشکسالی های پی در پی، پیدایش و گسترش 39 سکونتگاه غیر رسمی و حاشیه ای، از مهمترین چالش های توسعه پایدار شهر زابل بشمار می رود. از این رو این مطالعه با روش توصیفی و تحلیل محتوا، با شناخت امکانات، موانع و محدودیت های توسعه (بیرونی و درونی) با کاربست رویکرد بازآفرینی در سکونتگاه های غیر رسمی شهر زابل نگاشته شده است. نتایج این پژوهش نشان می دهد که گسترش و تقویت هماهنگی بین نهادهای متولی و مردم، بسترسازی برای برنامه ریزی مشارکتی با رویکرد استفاده از دارایی های محلی، بسیج منابع در راستای سیاستهای ارتقاء زیست پذیری شهری و افزایش بهره وری در استفاده از منابع همچنین ایجاد بستر سازوکار روشن و بدون بروکراسی برای مشارکت شهروندان از مهمترین عوامل توسعه درونی و مشارکت مردمی در این سکونتگاه هاست.