مقایسه ی مولفه های بهزیستی معنوی با شادکامی و سلامت عمومی در دانشجویان دانشگاه شهید باهنر و حوزه های علمیه ی شهر کرمان

مقایسه‌ی مولفه‌های بهزیستی معنوی با شادکامی و سلامت عمومی در دانشجویان دانشگاه شهید باهنر و حوزه‌های علمیه‌ی شهر کرمان

سابقه و هدف: معنویت یکی از مهمترین عامل های افزایش شادکامی و سلامت عمومی گزارش شده است. با توجه به اینکه محیط، یکی از عامل های ایجاد بهزیستی معنوی است؛ این پژوهش با هدف بررسی مقایسه ای رابطه‌ی بهزیستی معنوی با شادکامی و سلامت عمومی در دانشجویان دانشگاه شهید باهنر و حوزه های علمیه‌ی شهر کرمان انجام شده است.

روش کار: این پژوهش از نوع علّی - مقایسه ای و جامعه‌ی آماری آن شامل همه‌ی دانشجویان دانشگاه شهید باهنر و حوزه های علمیه‌ی شهر کرمان است. بدین صورت که 376 نفر از دانشجویان دانشگاه شهید باهنر به‌روش نمونه‌گیری تصادفی خوشه ای چندمرحله ای و 274 نفر از دانشجویان حوزه های علمیه، به‌روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. ابزارهای اندازه‌گیری شامل پرسش‌نامه‌های بهزیستی معنوی (swb)، شادکامی آکسفورد (ahq) و سلامت عمومی (ghq-28) است. داده‌ها با استفاده از روش های رگرسیون چندگانه، آزمون های تی مستقل و یومن ویتنی تجزیه و تحلیل شد. در این پژوهش همه‌ی موارد اخلاقی رعایت شده است. علاوه‌براین، نویسندگان مقاله هیچ‌گونه تضاد منافعی گزارش نکرده‌اند.

یافته‌ها: نتایج پژوهش نشان داده که بین بهزیستی معنوی، بهزیستی وجودی و بهزیستی مذهبی با شادکامی، رابطه‌ی مثبت وجود دارد (0.001>p)، درحالی‌که هر سه با سلامت عمومی رابطه‌ی منفی دارند (0.001>p)؛ همچنین بهزیستی معنوی و شادکامی تفاوت معناداری در دانشجویان دانشگاه شهید باهنر و حوزه دارند (0.01>p)، اما تفاوت دو گروه در سلامت عمومی معنادار نیست (0.05<p).

نتیجه‌گیری: بر اساس نتایج پژوهش، سطح بالاتر بهزیستی معنوی و شادکامی در حوزه های علمیه، نشان‌دهنده‌ی اثر معنویت موجود در این مدارس، در متغیّرهای مورد بررسی است و لزوم توجه به جنبه های معنوی و تلاش برای رشد و توسعه‌ی آن را گوشزد می سازد.