اثربخشی آموزش خود نظارتی با رویکرد مراقبه اسلامی بر خویشتن داری دانشجویان دختر دانشگاه تهران

اثربخشی آموزش خود‌نظارتی با رویکرد مراقبه اسلامی بر خویشتن‌داری دانشجویان دختر دانشگاه تهران

سابقه و هدف: دانشجویان هر جامعه در میان قشرهای مختلف آن، دست‌رنج معنوی و انسانی و از آینده‌سازان کشور خویش هستند و توجه به وضعیت سلامت روانی، معنوی، اجتماعی، فرهنگی و جسمی آنان موجب فراهم آوردن زمینه لازم برای تحقق زندگی پویا و سالم در جامعه برای سال‌های آینده خواهد شد. هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی آموزش خودنظارتی با رویکرد مراقبه اسلامی بر خویشتن‌داری دانشجویان دختر دانشگاه تهران بود.

روش کار: این پژوهش از نوع نیمه‌آزمایشی به‌صورت پیش‌آزمون-پس‌آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل کلیه دانشجویان دانشگاه تهران بود که در سال تحصیلی 1395 مشغول به تحصیل بودند و از میان آنان 30 نفر از دانشجویان دختر به روش نمونه‌گیری دردسترس انتخاب؛ و به‌صورت شمارش تصادفی به دو گروه آزمایش (15 نفر) و کنترل (15 نفر) تقسیم شدند. شرکت‌کنندگان گروه آزمایش هشت جلسه (یک‌و‌نیم‌ ساعته) برنامه آموزش خودنظارتی با رویکرد مراقبه اسلامی در طول هشت هفته دریافت کردند. برای جمع‌آوری داده‌ها از پرسش‌نامه خویشتن‌داری گاتفردسون و هیرشی استفاده شد. داده‌های به‌دست‌آمده نیز با روش آماری تحلیل کوواریانس تجزیه‌ و تحلیل شد. در این پژوهش همه موارد اخلاقی رعایت شده است و مولفان مقاله هیچ‌گونه تضاد منافعی گزارش نکرده‌اند.

یافته‌ها: یافته‌ها نشان داد که دانشجویان دختر گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل در پس‌آزمون، به‌طور معناداری خویشتن‌داری بالاتری به دست آوردند و فرضیه پژوهش مبنی بر اثربخشی آموزش خودنظارتی با رویکرد مراقبه اسلامی بر خویشتن‌داری دختران دانشجوی دانشگاه تهران تایید شد (p>0.01).

نتیجه‌گیری: بر اساس نتایج پژوهش، مداخله مذهبی-معنوی گروهی تاثیر مثبتی بر قدرت درونی و خودکنترلی دانشجویان دختر داشت و می‌توان از این مداخله برای بهبود منابع روان‌شناختی در افزایش خویشتن‌داری دانشجویان استفاده کرد.