نقد و بررسی پارادایم ها در اجرای خط مشی عمومی

اثبات گرایی به عنوان یک پارادایم مدعی است رفتار جهان هستی و پدیده های موجود در آن را می توان بر اساس قواعد علمی و از طریق روابط علّی تبیین کرد. پارادایم اثبات گرایی جهان را به صورت مجموعه از قوانین و حقایق جهان شمول می داند که از طریق تبیین علّی میتوان آنها را پیش بینی کرد.. روش شناسی در این پارادایم بیشتر رویکرد قیاسی دارد که از روش های کمّی بهره می برد. در این پارادایم پژوهش ها باید خالی از ارزش باشد به عبارت دیگر حقایق از ارزش ها جدا هستند. نگاه تفسیرگرایان به واقعیت با نگاه اثبات گرایان متفاوت است زیرا از نظر تفسیرگرایان جهان از واقعیت هایی چندگانه ساخته شده است. تفسیرگرایان برعکس اثبات گرایان از شناخت شناسی ذهنی استفاده می کنند. دیدگاه فرا اثبات گرایی در اجرای خط مشی عمومی، به خصوص پس از مطرح شدن رویکرد پایین به بالای اجرا و نقش بوروکرات های سطح خیابان، مدعی است که تفسیرهای متفاوتی از خط مشی از سوی مجریان آن صورت می گیرد. هر ذهنی معنای خود را از خط مشی درک می کند و بستر ذهنی و همچنین بستر دانشی و فرهنگی فرد در اجرای خط مشی نقش دارد. بنابراین موفقیت در اجرا مستلزم توجه به تنوع و تکثر تفسیرهاست. در این مقاله ابتدا رویکرد پوزیتیوستی (رویکرد بالا به پایین) به اجرای خط مشی مورد تحلیل قرار گرفته و در ادامه به نقد این رویکرد پرداخته و در نهایت تحلیل تفسیری اجرای موفق خط مشی بر اساس رویکرد فرا اثبات گرایی از جمله پدیدارشناسی،، تحلیل گفتمان و مذاکره مورد بررسی قرار می گیرد.