اثر مایکوتوکسین t-2 بر مرگ سلولی و ترشح نیتریک اکساید

مواد و روش کار: سلول های ماکروفاژ از صفاق موش ها با تزریق pbs سرد به داخل حفره شکمی و سپس مکش آن به کمک پیپت پلاستیکی بدست آمد و پس از سه بار شستشو و شمارش، سوسپانسیون سلولی به تعداد 10⁵ سلول در هر میلی لیتر محیط rpmi به هر چاهک پلیت های 24 خانه اضافه شد، و پس از دو ساعت انکوباسیون در co₂ %5، مایع رویی کشت سلولی آن خارج شد. ماکروفاژهای چسبیده به ته پلیت با غلظت های مختلف مایکوتوکسین t-2 تیمار شده و پس از 24 ساعت انکوباسیون در شرایط فوق، مایع رویی جهت اندازه گیری نیتریک اکساید برداشت و درصد مرگ سلول ها با روش ترپن بلو بررسی گردید.

نتایج: نتایج بدست آمده نشان داد که در سلول های تیمار شده با مایکوتوکسین t-2 بیشترین مرگ سلولی و کمترین مقدار نیتریک اکساید در پاسخ به 100 نانوگرم بدست آمد (p<0.01) ولی در غلظت های کمتر از یک نانو گرم، مرگ سلولی در مقایسه با گروه کنترل اختلاف معنی داری را نشان نداد.

بحث: مرگ سلولی ناشی از مایکوتوکسین t-2 مستقل از ترشح نیتریک اکساید می باشد و مایکوتوکسین t-2 در غلظت کم نه تنها خطری برای سلول های ماکروفاژی ندارد بلکه اثر ایمونومدولاتوری نیز دارد.