اثربخشی سرتاید در مقایسه با بکلومتازون و سالبوتامول در درمان برونشیولیت مزمن ناشی از مواجهه با گاز خردل

هدف: تغییرات غیرطبیعی برونشیول ها نقش مهمی را در پاتوژنز عوارض مزمن ریوی ناشی از گاز خردل در بیماران مواجهه یافته با این گاز بازی می کند. همچنین اثرات درمانی داروهای استنشاقی که به صورت مداوم در این بیماران استفاده می شوند، مشخص نیست. در این مطالعه دو رژیم دارویی برای تعیین میزان برگشت پذیری علایم این بیماران مقایسه می شود.

روش بررسی: این مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی فاز 3 تصادفی در دو گروه از بیماران انجام شد. گروه اول (n=36) اسپری سرتاید را که ترکیبی از سالمترول 25 μg و فلوتیکازون پروپیونات 125 μg می باشد را به صورت استنشاقی دو پاف در روز و گروه دوم (n=30) ترکیبی از بکومتازون 250 μg و سالبوتامول 200 μg را به صورت استنشاقی 4 پاف در روز به مدت 12 هفته دریافت کردند. علایم تنفسی (شامل تنگی نفس، بیدار شدن شبانه به خاطر تنگی نفس و سرفه) به صورت پرسشنامه قبل و بعد از درمان دارویی ثبت شدند. همچنین میزان تنگی نفس به وسیله نمره (visualized analogue scale)vas در هفته های 0، 4، 8، 12 و 14 ثبت گردید. در هر ویزیت تست های عملکردی ریوی برای هر بیمار انجام شد.

یافته ها: هر دو رژیم دارویی، pef, fev1/fvc, fvc, fev₁ را پس از 12 هفته بهبود بخشیدند. به نظر می رسد بهبود در گروه گیرنده سرتاید نسبت به گروه دیگر واضح تر و پایدارتر باشد. بازگشت پذیری که به صورت 10% افزایش در fev₁ در ماه دوم تعریف می شود در 27% بیماران گروه 1 و 7% بیماران گروه 2 مشاهده می شود. نمره vas در هر دو گروه در طول مدت درمان کاهش یافت (p=0.003) و پس از پایان درمان در دوره پیگیری این کاهش تنها در گروه 1 باقی ماند.

نتیجه گیری: انسداد مجاری هوایی در جانبازان مواجهه یافته با گاز خردل تا حدودی برگشت پذیر است. کورتیکواستروئید استنشاقی و β₂ اگونیست های طولانی اثر درمان بیماران مبتلا به برونشیولیت مزمن ناشی از مواجهه با گاز خردل موثرند و سرتاید به عنوان نسل جدید کورتیکواستروئیدهای استنشاقی با دوز کمتر، همان تاثیر دوز بالای داروهای قبلی مثل بکلومتازون را در بازگشت پذیری مجاری هوایی در این بیماران دارد.