بررسی ارتباط بین علایم دوچشمی و اختلالات نقطه ی نزدیک تقارب و تقارب پرشی در دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی زاهدان

زمینه و هدف: از آن جا که اختلالات دید دوچشمی به ویژه اختلالات تقاربی در بین دانشجویان از شیوع بالایی برخوردار بوده و باعث ایجاد علایمی از جمله خستگی و علایم دوچشمی و سردرد هنگام انجام کار نزدیک یا مطالعه شده و روند انجام فعالیت های آن ها را با مشکل مواجه می کند، این مطالعه به منظور بررسی ارتباط بین علایم دوچشمی و اختلالات نقطه ی نزدیک تقارب و تقارب پرشی در دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی زاهدان انجام شد.

روش تحقیق: در این مطالعه ی مقطعی، تعداد 181 نفر از دانشجویان به صورت تصادفی ساده انتخاب و به دو گروه علامت دار و بدون علامت تقسیم شدند. در ابتدا عیوب انکساری افراد با روش رتینوسکوپی تعیین و در صورت نیاز اصلاح شد. جهت ارزیابی وضعیت تقارب از تست نقطه ی نزدیک تقارب و تقارب پرشی استفاده شد. نقطه ی نزدیک تقارب با نزدیک ترین نقطه ای که در آن نقطه فرد جسم مورد نظر را یکی می بیند، با استفاده از یک حرف با اندازه ی 6.9 از چارت اسنلن کوچک شده تعیین و تقارب پرشی نیز با قرار دادن دو جسم در فواصل 15 و 50 سانتی متری از چشم ها در امتداد صفحه ی میانی به صورت کیفی مشخص شد. داده ها در نرم افزار spss نسخه ی 15 با استفاده از آمار توصیفی و تحلیلی (آزمون t مستقل، مجذور کای و منحنی (roc تحلیل شدند.

یافته ها: از 181 فرد شرکت کننده در این مطالعه 56 نفر (30.9 درصد) علایم دار و 125 نفر (69.1 درصد) بدون علایم دوچشمی بودند. میانگین نقطه ی نزدیک تقارب در کل افراد و در دو گروه علایم دار و بدون علایم به ترتیب 10.95، 15.20 و 9.05 سانتی متر بود. شیوع حالت های طبیعی تقارب پرشی در کل افراد و در دو گروه علایم دار و بدون علایم به ترتیب 72.4، 37.5 و 88 درصد بود. در این مطالعه، اختلاف معنی داری بین علایم و نقطه نزدیک تقارب (p<0.001) و بین علایم و تقارب پرشی (p<0.001) به دست آمد.

نتیجه گیری: غیر طبیعی بودن نقطه ی نزدیک تقارب و تقارب پرشی می تواند باعث ایجاد علایم دید دوچشمی شود، لذا استفاده از این دو تست در ارزیابی وضعیت سیستم تقاربی مفید می باشد تا در صورت وجود اختلال در عملکرد سیستم تقاربی معاینه کننده اقدام درمانی مناسب را انتخاب نماید، که در اغلب اوقات به راحتی می توان مشکل را با تمرینات بینایی اصلاح کرد.