بررسی صادرات غیر نفتی جمهوری اسلامی ایران به جمهوری خلق چین

مروری بر تاریخ سیاستگذاری توسعه اقتصادی کشور نشان می دهد که هیچگونه نگرش علمی، دراز مدت و مبتنی بر حقایق اقتصادی در طول تاریخ تصمیم گیری های تجاری ایران حاکم نبوده است. بخش صادرات غیرنفتی، تقریباً همیشه جزء پس ماند تجارت خارجی را تشکیل داده و به لحاظ تسلط عامل نفت که بیش از هشتاد درصد عرضه ارز را تامین کرده، تنها به طور مقطعی و با سیاستگذاری هایی که بیشتر جنبه شعارگونه دارد مورد حمایت قرار گرفته و به دلیل نوسان شدید قوانین و مقررات ناظر بر این حیطه نه چندان امن به لحاظ حقوقی و قانونی، امکان ایجاد تحول ساختاری (که در کشورهای مشابه اتفاق افتاده است) پدید نیامده است بطوری که الگو و ترکیب صادرات و بازارهای آن در طی زمان، تغییر شایسته ای نداشته است. در حال حاضر قسمت عمده صادرات ایران به چین را نفت تشکیل می دهد لازم است در موافقتنامه های بازرگانی بر لزوم گسترش واردات چین از ایران بر اساس کالاهای غیرنفتی تاکید بیشتری صورت گیرد که همواره این کار نیز انجام می گیرد از آنجا که چین بازار نسبتاً جدید و ناشناخته ای برای ایران محسوب می شود اعزام رایزن بازرگانی برای شناخت فرصتهای تجاری و شناسایی نیازها و سلیقه های مصرفی در آن بازار ضرورت دارد .اعزام هیاتهای بازرگانی به چین و مطالعه بازار بطور حضوری و آشنا شدن با سبک مصرف و تقاضای مصرفی در آن بازار و نیز انجام فعالیت های بازاریابی و تبلیغاتی در آن بازار برای آشنا سازی مصرف کنندگان با کالاهای ایرانی گام مثبتی در راه یابی به آن بازار می تواند باشد.