ارتقای سرزندگی در فضاهای باز مجتمع های مسکونی، با تاکید بر پیاده مداری

تحولات صد سال اخیر کشور در زمینه نظام اقتصادی، سیاسی و کمبود زمین، ایده انبوه سازی مسکن و مجتمع های مسکونی را در شهرها رقم زد که ساخت و سازهای نامناسب و شتابان را به ارمغان داشته که از محیط مطلوب مسکونی فاصله گرفته شده و سرزندگی شهری در این فضاها کمرنگ شده است. فضاهای پیاده مدار با ویژگی های خاصی که در خود دارند می توانند نقش مؤثری در ارتقای سرزندگی شهری ازجمله فضاهای باز در مجتمع های مسکونی ایفا نمایند؛ اما این میزان تأثیر با توجه به شرایط کالبدی، عملکردی، معنایی و مکانیابی آن ها می تواند متفاوت باشد. در این پژوهش که هدف آن بررسی نقش پیاده مداری و تفکیک مسیر سواره و پیاده بر سرزندگی در مجتمع های مسکونی است، سعی شده نخست به بررسی مفهوم سرزندگی، پیاده محوری و شهروندگرایی در شهرسازی و شناسایی شاخصه های آن در فضاهای شهری پرداخته شود، سپس با تاکید بر پیاده مداری رهیافت ها و راهکارهایی را برای افزایش سرزندگی و بهبود کیفیت در مجتمع های مسکونی به عنوان الگویی مناسب برای توسعه فضاهای شهری پیاده مدار در شهرهای ایران ارائه شود. این ویژگی های پیاده مدارانه تأثیر بسیار زیادی بر شکل گیری کمی و کیفی انواع تعاملات اجتماعی و ارتقای کیفیت زندگی شهروندی دارد. یافته های پژوهش حاضر نشان می دهد که با ایجاد پیاده راه و برقراری خاطره انگیزی و هویت، نفوذپذیری و دسترسی راحت، تامین جاذبه و تنوع، آسایش و امنیت اجتماعی، تعاملات اجتماعی و احساس تعلق خاطر به مکانی که در آن زندگی می کنند؛ می توان یک مجتمع مسکونی سرزنده را طراحی کرد.