معماری با خاک (کاربست پایداری با اجزای سیستم گلتافتن)

کویر سرزمین های کم بارانی است که مفاهیمی را شکل می دهد که نه تنها اقلیمی بلکه نوعی نگرش به جهان هستی است. در بررسی کویر و معماری آن به عنصر یا به عبارتی بهتر، به مفهوم خاک می رسیم که شخصیت این معماری است. مصالح بدست آمده از این خاک اشکال و فضاهای گوناگونی را به وجود آورده است. مصالح کویر که در طول قرن ها همراه با فضای معماری را پالوده است، جایگاه مستحکمی را در معماری بیابانی پیدا کرده است. جایگاهی که اکنون توسط هجوم دستاوردها و تکنولوژیکی زمانه جای خود را به مصالح بیگانه با خاصیت کویر می سپارد. ولی هنوز مخاطب این معماری که برای دیدن تطابق ساخت و بستر پا به این سرزمین می نهد جنس این معماری را می داند که خاک کویر است. بهره گیری از اصول معماری پایدار یکی از روش ها در جهت برآورده کردن نیازهای بشری است که در معماری بومی ایرانی متجلی گشته است. آن چه که معماری بومی ایرانی را پایدار می سازد، توان پاسخگویی آن به نیازهای گوناگون بشری در طول تاریخ بوده و سازگاری با اقلیم به عنوان یکی از اصلی ترین وجوه پایداری، که در اکثر این فضاهای معماری مشاهده می شود. در این مقاله با بررسی و تحلیل گلتافتن (ابر خشت) توسط پروفسور نادر خلیلی که با نگاهی متفاوت به عنصر خاک، خاک را هم چون گوهری نایاب اصیل مانند فرزندی در دامن طبیعت در خدمت معماری قرار داده و با استفاده ازاین عنصر که یکی از ارزان ترین و اقلیمی ترین مصالح موجود در طبیعت است به ارایه روش نوینی چون استفاده از سیستم ابرخشت و ایجاد بناهای کیسه خاکی با بهره گیری از شیوه های ساخت و مصالح بومی پرداخته است که توانسته است تلفیقی از معماری بومی و معماری مدرن را به نمایش بگذارد.