ارزیابی دسترسی مد پیاده در توسعه مبتنی بر حمل و نقل همگانی

توسعه مبتنی بر حمل و نقل همگانی (tod) از طریق ایجاد یک مدل یکپارچه الگوی کاربری زمین و برنامه ریزی حمل و نقل قابل پیاده سازی است. با لحاظ مد پیاده بعنوان یکی از فاکتور های مهم توسعه مبتنی بر حمل و نقل همگانی، دسترسی پیاده به مراکز ایستگاهی حمل و نقل عمومی موضوع این تحقیق می باشد. در این پژوهش با بررسی مطالعات گذشته، مجموعه ای از پارامتر ها دسترسی مد پیاده شرح داده شده و با استفاده از آنتروپی شانون به اولویت بندی و وزن دهی آن ها پرداخته است. متغییر ها شامل پارکینگ، کاربری زمین، فاصله پیاده روی، اتصال و تنوع مدهای حمل و نقلی می باشند. جهت کاربردی نمودن، مطالعات بر محله ایران شهر واقع در منطقه 6 تهران پیاده سازی شد. نتایج نشان می دهد که پارامتر پارکینگ بیش ترین و پارامتر تنوع مد های حمل و نقل کم ترین تاثیر را در بین پارامتر ها در محله داشته است. هم چنین با استفاده از سیستم اطلاعات جغرافیایی (gis)، دسترسی پیاده در این محله مورد ارزیابی کمی قرار گرفت که حدود 49 درصد از مساحت بلوک های محله امتیازی بیش از 0.9، 21 درصد امتیاز 0.8 تا 0.9، 23 درصد امتیاز 0.7 تا 0.8 و تنها 7 درصد امتیازی بین 0.6 تا 0.7 را به خود اختصاص دادند.