ادبیات پایداری در عصر حاضر

مقاله ادبیات پایداری در عصر حاضر

نخستین و بایسته ترین گام در بحث و تحلیل هر مقوله ای، شناخت جغرافیایی آن موضوع و ترسیم مرزهای آن است. بی گمان برای بسیاری از موضوعات، فراخنا و گستره ای بی مرز می توان قائل شد و این شیوه ای است که در حوزه علوم انسانی متداول تر است و البته جز گره افکنی در کار و ایجاد ابهام و سردرگمی ره آوردی ندارد. ادات مقاومت یا پایداری نیز مصون از این خطرگاه نیست. می توان دامنه ادبیات پایداری را به هر نوع ایستادگی و رویارویی انسان که در قالب شعر و نثر ظهور و بروز می یابد گسترش داد. در این صورت سروده های نخستین و انسان در ستیز با عناصر طبیعت و عوامل مرموز مؤثر در سرنوشت، نوشته ها و سروده هایی که ستیز انسان با خویش و خواهش های شکننده و اسارت آفرین را باز می گویند و همه آثاری که به جنگهای تاریخ ملت ها برمی گردند در قلمرو ادبیات پایداری قرار می گیرند. اما این شیوه تحلیل و تبیین و اعتقاد به چنین میدان فراخ و بی مرزی نه علمی است و نه منطقی. از نظرگاه علمی، ادبیات پایداری به مجموعه آثاری اطلاق می شود که از زشتی ها و پلشتی های بیداد داخلی یا تجاوزگر در همه حوزه های سیاسی، فرهنگی، اقتصادی، اجتماعی با زبانی هنری (ادیبانه)سخن می گوید. برخی از این آثار، "پیش از رخ نمودن فاجعه، برخی در میان جنگ یا پس از گذشت زمان به نگارش "تاریخ" آن می پردازند". کاربرد عنوان ادبیات پایداری بسیار جوان است و عمدتا به سروده ها، نمایشنامه ها، داستان های کوتاه و بلند، قطعات ادبی، طنزها، حسب حال ها، نامه ها و آثاری گفته می شود که در همین سده، نوشته و آفریده شده اند و روح ستیز با جریان های مد ضدآزادی و ایستادگی در مقابل آن ها را نشان می دهند و متضمن رهایی و رشد و بالندگی هستند. پدیده جنگ تحمیلی پس از پیروزی انقلاب اسلامی، یکی از گسترده ترین حوزه های تفکر، اندیشه و پژوهش را فراروی اندیشمندان و پژوهشگران این کشور قرار داده است، تا ابعاد پیچیده و ناشناخته ای از فرهنگ و اندیشه های مذهبی وملی مردم ایران را مورد پژوهش قرار دهند.