ارتباط حداکثر اکسیژن مصرفی با ترکیب بدن و توزیع چربی زیرپوستی در مردان با و بدون سندرم متابولیک شهر تهران

مقاله ارتباط حداکثر اکسیژن مصرفی با ترکیب بدن و توزیع چربی زیرپوستی در مردان با و بدون سندرم متابولیک شهر تهران

زمینه و هدف: سندرم متابولیک یا سندرم مقاوم به انسولین، سندرمی است پیچیده که توسط پنج ناهنجاری عمده شناسایی می شود. از این رو هدف از تحقیق حاضر ارتباط حداکثر اکسیژن مصرفی با ترکیب بدن و توزیع چربی زیرپوستی در مردان با و بدون سندرم متابولیک شهر تهران می باشد.

روش کار: پژوهش حاضر از نوع پژوهش های توصیفی – تحلیلی و کاربردی می باشد. جامعه آماری، شامل مردان 40 تا 80 ساله مراجعه کننده به کلینیک بیماری های غدد و سندرم متابولیک بود. با توجه به فرم رضایتنامه و شرکت داوطلبانه 45 نفر به عنوان نمونه آماری گزینش شدند که پرسشنامه سلامت و ریسک بیماری و پرسشنامه میزان فعالیت بدنی را تکمیل نمودند. اندازه گیری های سن، وزن، قد و متغیرهای پژوهش شامل درصد چربی بدن و ضخامت چین پوستی در نواحی دوسر بازو، سه سر بازو، تحت کتفی و فوق خاصرهای و میزان حداکثر اکسیژن مصرفی به صورت ناشتا و در ساعات 7 الی 8 صبح در محل آزمایشگاه فیزیولوژی ورزش انجام شد. میانگین متغیرهای پژوهش در بین دو گروه با استفاده از ازمون t مستقل مقایسه شد. چگونگی ارتباط بین متغیرها با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون و در سطح معنی داری 0.05p< تعیین شد.

یافته ها: نتایج نشان داد که ضریب همبستگی متغیر درصد چربی بدن، چین پوستی دو سر بازویی، چین پوستی سه سر بازویی، چین پوستی تحت کتفی و چین پوستی فوق خاصرهای با میزان حداکثر اکسیژن مصرفی در مردان با سندرم متابولیک معنی دار نبود ولی در مردان بدون سندرم متابولیک معنی دار بود.

نتیجه گیری: از یافته های پژوهش مبنی بر تفاوت ارتباط ترکیب بدن و توزیع چربی زیر پوستی با میزان حداکثر اکسیژن مصرفی در مردان با و بدون سندرم متابولیک نتیجه می گیریم اجرای فعالیت بدنی و تمرینات ورزشی می تواند در درمان غیردارویی سندرم متابولیک نقش بارز داشته باشد.