فلسفه ی آموزش علوم

مقاله فلسفه ی آموزش علوم

پژوهش حاضر از فرآیند یادگیری بعنوان یادگیری گنج درون که بر یادگیری برای دانستن – یادگیری برای انجام  دادن – یادگیری برای بودن و یادگیری برای باهم زیستن است یاد نموده و این مهم را با بازاندیشی و باز سازی ساختارها و نظام آموزشی قابل تحقق می داند. در این مقاله روند تحول برنامه درسی علو تجربی از زمان سقراط و افلاطون تاکنون مورد بررسی قرار می گیرد.

علوم بعنوان یک دستگاه جزمی در قرون وسطی آزادگی خود را از دست می دهد. برنامه درسی دانش آموز محور در طول قرن شانزدهم پیشنهاد گردیده و دکارت بر تجربه اندوزی در کتاب بزرگ جهان از روی روش نظم تکیه می نماید. مطالعات برنامه درسی از قرن بیستم شروع می گردد و مکاتب سنت گرایای تجربه گرایی مفهومی و رفتارگرایی اجتماعی تحول عظیمی را در علو بوجود می آورند و بالاخره دیدگاه های نوین آموز علوم، بر تحول یادگیری بصورت فرآیندی فعال و سازنده و حاصل تعامل معلم و دانش آموزان تکیه می کند. فلسفه علوم نیز لزوم محتوی آموزشی نوین را با پرداختن به آموزش فعال علوم معلوم داشته و اهداف آموز علوم را دستیابی به مفاهیم و دانستنی های ضروری در زمینه های اصلی علوم تجربی (فیزیک – زیست - زمین شناسی و بهداشت) و مهارت های ضروری به منزله آموختن راه یادگیری و تغییر نگرش ها می داند که این نگرش ها دانش آموز را برای شرکت در فعالیت های خاص اجتماعی و مسئولیت پذیری در جامعه بین المللی و دهکده جهانی آماده می نماید. نهایتا دورویکرد آموز فعال و مبتنی بر همیاری و یادگیری سنتی و رقابتی با یکدیگر مقایسه می شوند و برتری های روش های دانش آموز محور بر روش های سنتی مورد بحث قرار می گیرد. در نتیجه گیری تغییر نگرش معلمین علوم در رابطه با آموزش فعال و دانش آموز محور بعنوان راهکاری در جهت اجرای تدریس موفق و مؤثر پیشنهاد گردیده است زیرا با توجه به تحقیقات انجام شده مبانی فکری و فلسفی در شخصیت و رفتار معلم و بالتبع در تسلط بر مسائل علمی و ایجاد انگیزش های ارزشی مثبت حائز اهمیت است.