رابطه تاب آوری تحصیلی با جهت گیری هدفی پیشرفت با میانجی گری خودتنظیمی در دانش آموزان دختر متوسطه دوم

رابطه تاب آوری تحصیلی با جهت گیری هدفی پیشرفت با میانجی گری خودتنظیمی در دانش آموزان دختر متوسطه دوم

هدف از این تحقیق رابطه تاب آوری تحصیلی با جهت گیری هدفی پیشرفت با میانجی گری خودتنظیمی در دانش آموزان دختر متوسطه دوم بود. تحقیق حاضر از نظر هدف پژوهش، کاربردی و از نظر چگونگی جمع آوری داده ها توصیفی(غیر آزمایشی) –همبستگی به شمار می آید که به شکل میدانی انجام شد.

جامعه تحقیق شامل کلیه دانش آموزان دختر دوره دوم متوسطه منطقه فارسان چهار محال و بختیاری می باشند که تعداد کل دانش آموزان دختر دوره متوسطه دوم ۲۱۵۷ نفر می‌باشد. برای تعیین حجم بهینه نمونه از جدول مورگان استفاده شده است. حجم بهینه جامعه‌ای به این تعداد بر اساس این جدول 325 نفر انتخاب شدند.

ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه پرسشنامه تاب آوری تحصیلی ساموئلز (۲۰۰۴)، پرسشنامه جهت گیری هدف پیشرفت بوفارد (۱۹۸۸) و پرسشنامه یادگیری خودتنظیمی پنتریچ و دیگرون (۱۹۹۱) بود که از آزمون تحلیل رگرسیون چند متغیره برای پیش بینی تاثیر متغیر پیش بین بر ملاک استفاده شد و برای بررسی اثر متغیر میانجی از آزمون سوبل استفاده شد.

یافته ها حاکی از آن است که جهت گیری هدفی پیشرفت رابطه مثبت و معنادار با تاب آوری تحصیلی دانش آموزان دارد. همچنین خودتنظیمی، رابطه معنادار و مثبتی با تاب آوری تحصیلی و جهت گیری هدفی پیشرفت دارد. از طرفی، نتایج نشان داد که خودتنظیمی نقش میانجی معناداری میان جهت گیری هدفی پیشرفت و تاب آوری تحصیلی دارد.

لذا می توان نتیجه گرفت که سطح بالای خودتنظیمی بر افزایش میزان تاب آوری تحصیلی منجر می شود. به این دلیل که تاب آوری تحصیلی با انگیزش بیشتر برای حرکت به سمت هدف و نیز جهت گیری هدفی پیشرفت مثبت همراه است.