بررسی فیزیولوژیک اختلالات نوروپیسکولوژی در دوران بارداری مادرو تاًثیر آنها بر جنین و راه های پیشگیری و درمان آنها

بررسی فیزیولوژیک اختلالات نوروپیسکولوژی در دوران بارداری مادرو تاًثیر آنها بر جنین و راه های پیشگیری و درمان آنها

آن جا که سه ماهه اول بارداری سن پایه ای و حساس برای شکل گیری ارگان های حیاتی جنین است (ازمغز تا کلیه، قلب و …) بنابراین استرس مادر در این ماه ها می تواند جنین را در معرض مشکلات زیادی قرار بدهد. استرس ها به طور معمول به دو صورت مزمن و حاد اعمال می شوند. استرس های مزمن و مداوم با رشد جنین تداخل دارند.

استرس های طولانی مدت می توانند موجب سقط زودهنگام، مرده زایی، وزن بسیار پایین هنگام تولد و زایمان های زودرس شوند. ضمن این که در کودک زمینه ابتلا به بیماری های روانی چون افسردگی، ناآرامی و بیش فعالی را فراهم می کند. این مساله شاخص مهمی است که نشان می دهد استرس مادر موجب درک تجربه ناخوشایند در جنین می شود و از نظر فیزیولوژیک وی را ناآرام می کند.

حاملگی با تغییرات عمده ای در عملکرد غددی – عصبی همراه است. این تغییرات شامل تغییراتی در سطح هورمون ها به ویژه هورمون های مرتبط با استرس (محور هیپوتالاموس – هیپوفیز – آدرنال) و تغییردر مکانیسم های کنترل ترشح هورمون است که از جهت فراهم کردن محیط مناسب برای رشد و تکامل جنین اهمیت حیاتی دارد. در هفته ۹ - ۷ بارداری توسط رحم، جنین و جفت هورمون ها، نوروپپتیدها، سیتوکین ها و فاکتور رشد تولید و ترشح می شود و از نظر عملکرد شبیه سیستم هیپوتالاموس – هیپوفیز- آدرنال است. کارایی های مهم این هورمون نقش آن در زایمان زودرس و تأخیر رشد داخل رحمی جنین است.