مقایسه برخی ویژگی های سبکی دو منظومه کهن عاشقانه از آغاز تا قرن ششم ( بیژن و منیژه ، لیلی و مجنون )

مقایسه برخی ویژگی های سبکی دو منظومه کهن عاشقانه از آغاز تا قرن ششم ( بیژن و منیژه ، لیلی و مجنون )

زمینه وهدف: سبک، ویژگی های مشترکی است که در آثار یک نویسنده جلب توجه می کند وآن اثر را از دیگرآثار متمایز می کند .هر متن را می توان از سه دیدگاه زبان، فکر و ادبیات مورد بررسی قرارد داد وسبک آن را دریافت. دراین نوشتار به بررسی برخی ویژگی های سبکی فکری دو منظومه بیژن و منیژه و لیلی و مجنون پرداخته می شود. روش مطالعه: شیوه گردآوری اطلاعات دراین مقاله کتابخانه ای وتجزیه وتحلیل براساس شیوه تحلیل محتوا واز نوع کیفی است دراین مقاله ویژگی های محتوایی منظومه ها بررسی شده است .

ومحور تحقیق نکاتی است که بیشترین بسامد کارآمدی را درخود دارند. واز بیان مطالب غیر ضرور پرهیز شده است. یافته ها:درمقایسه این دو منظومه دریافت می گردد که بین سبک فکری واستفاده واژگانی فردوسی و نظامی تفاوت هایی وجود دارد واین امر ناشی از وضع ادبی ایران در هر دوره ای می باشد ولی دراین منظومه ها از لحاظ سبک سرایش، فردوسی و نظامی تالی پیشینیان خود هستند ومنظومه فردوسی از جهت اصالت اصلی ومنظومه نظامی به گونه ای اقتباسی می باشد.

درمقایسه شاخص های بررسی شده چهار مورد وجه اشتراکی به چشم می خورد: درنوع جنس، منشاء جغرافیایی، نوع عشق ونحوه ارائه داستان. نتیجه گیری: منظومه بیژن ومنیژه فردوسی به جهت حماسی بودن از استحکام وفخامت بیشتری برخورداراست .اما از حیث سرایش، اشعار مشابه یکدیگر می باشند نا گفته نماند که هر دو منظومه از شاهکارهای ادبیات ایران هستند.