معماری در آیینه شعر حافظ

معماری در آیینه شعر حافظ

ادبیات فارسی آئینه ی زندگی مردمان ایران زمین و آداب و رسوم و کرد و کار آن هاست. بدون شک ادب فارسی و معماری جزو عجایب هنرهای اسلامی هستند که همگام با یکدیگر در طول دوره های مختلف بالیده اند و رشد کرده اند. معماری از جمله مواردی بوده است که ادیبان در خلال نوشته ها و سروده های خویش توجه خاصی به آن مبذول داشته اند و به روش های مختلف در آثار خویش به این هنر مهم اشاره نموده اند. البته ناگفته نماند که معماران این مرز و بوم نیز در در خلال خلق آثار بزرگ معماری از ادبیات غافل نبوده اند و در بسیاری از بناها اشعاری را بر بدنه ی بنا و یا سردر ورودی حک کرده اند.

در میان شاعران ایرانی، حافظ را به حافظه ی ایرانیان لقب داده اند. اشعار او آئینه ی زندگی و زمانه ی خویش و بلکه زمان های متاخر نیز است. حافظ به هنرهای زمانه ی خویش بی اعتنا نبود و به مناسبت های مختلف با آوردن اصطلاحاتی خاص به این هنرها اشاره می نمود. در این معماری نیز از نظر حافظ دور نمانده است و گاه به گاه برای تشبیه یا بیان مقصود خویش از اصطلاحات مربوط به این فن نیز استفاده کرده است. البته اشاره به این نکته ضروری است که حافظ اهل عمران و آبادی در این دنیای مادی نبود و غرض از بیان این اصطلاحات بیان تشبیهاتی از معشوق یا بی ارزش پنداشتن زیبایی های این دنیای ناپایدار بوده است.