تاثیر خودپایشی قند خون در بهبود سطح هموگلوبین گلیکوزیله و کنترل قندخون در بیماران دیابتی (مطالعه مروری)

زمینه و هدف: کنترل مناسب قندخون در بیماران دیابتی منجر به کاهش بروز عوارض دیابت به خصوص عوارض میکرووسکولار می شود بنابراین تمام تلاش ها در جهت کاهش سطح هموگلوبین a1c سوق داده شده است اما بهترین شیوه کنترل قند خون و کاهش دادن سطح هموگلوبین a1c هنوز جای بحث دارد. هدف از این مطالعه بررسی شواهد پزشکی موجود در حمایت از کاربرد خودپایشی قند خون، در مراقبت از بیماران دیابتی نوع 1 و 2 می باشد.

مواد و روش کار: این مطالعه مروری بر مطالعات مختلف مداخله ای و تحلیلی است که بیماران در دو گروه مداخله و کنترل، جهت بررسی تاثیر خودپایشی قندخون بر بهبود کنترل قند خون و کاهش سطح هموگلوبین a1c مقایسه شده اند. منابع جمع آوری اطلاعات شامل 35 مطالعه مشاهده ای و مداخله ای به زبان انگلیسی از سال 1983 تا سال 2008 و همچنین یک مطالعه cohort بزرگ در فاصله سالهای بین 1995 تا پایان سال 2003 می باشند. برای جستجو، از بانکهای اطلاعاتی الکترونیکی نظیر مدلاین و hand searches از رفرنس های مقالات استفاده شده است. در این مقاله سعی شده است مطالعات مختلف با نتایج مختلف مد نظر قرار گرفته و شرح داده شوند.

یافته ها: مرور مطالعات نشان می دهد که شواهد و دلایل محکمی برای دفاع از کاربرد خودپایشی قندخون در دیابت نوع یک وجود دارد اما اکثر مطالعات از استفاده بیماران مبتلا به دیابت نوع دو از خودپایشی قندخون حمایت نمی کنند و در کارایی آن در دیابت نوع 2 تردید دارند لذا کماکان بحث برانگیز باقی مانده است. همچنین نتایج نشان می دهد مطالعاتی که خودپایشی قندخون را بعنوان بخشی از برنامه های آموزشی مدون تلقی کرده و به دفعات بیشتری در طول روز (3 بار و بیشتر) انجام داده اند سطح هموگلوبین a1c بهبود یافته است.

نتیجه گیری: با توجه به مطالعات موجود، نقش خود پایشی قندخون درکاهش سطح هموگلوبین a1c در دیابت نوع 1 است لیکن در دیابت نوع 2 نتایج ضد و نقیضی از مطالعات بدست آمده است که نیاز به مطالعات کنترل شده بیشتری دارد.