جایگاه رهیافت های مشارکتی در توانمندسازی زنان روستایی

توانمندسازی فرایندی است که طی آن زنان از نیازها و خواسته های درونی خود آگاه می شوند،جرئت دستیابی به هدف را در خود تقویت می کنند و از توانایی لازم برای عملی ساختن خواسته های خود برخوردار می شوند. امروزه اغلب کشورها برای دستیابی به توسعه پایدار، توانمند سازی را کارآمدترین روش یافته اند. توانمندسازی زنان از دو طریق مسیر می شود: حذف عواملی که مانع فعالیت زنان می شود و افزایش توانایی و قابلیت آنان پس برای افزایش قابلیت ها و توانایی های زنان روستایی نیاز به روش های ترویجی اثربخش است که ترویج مشارکتی بر ایجاد اگاهی انتقادی، تعدیل سازنده ارزش ها، نگرش ها و جهت گیری ها و جا انداختن افکار و الگوهای رفتاری پویا، سوال کردن، یادگیری دوباره و تجدید نشر (تجدید فکر) متمرکز است. ترویج کشاورزی یک فرایند غیر رسمی و مستمر است که در خلال ان کشاورزان و مروجان از همدیگر یاد می گیرند. هدف این رهیافت ترویجی ایجاد اعتماد در فراگیران به منظور مشاهده، انتقاد، تحلیل و شکل دهی به فعالیت ها می باشد. ترویج مشارکتی، هم اجتماع را به عنوان یک کل و هم خانواده را به عنوان واحد (زن و مرد با هم) مدنظر قرار می دهد. مفهوم ترویج و توسعه مشارکتی نوآوری بر اساس ارتباطات محاوره ای، آزمایش توسط کشاورزان، تقویت ظرفیت های خود، سازماندهی روستاها و تشویق مشارکت فعال و گفتگو در بین همه کنشگران در سطح محلی استوار است. در این تحقیق مهم ترین رهیافت های مشارکتی ترویج،که در ایران در جهت توانمندسازی زنان روستایی کم و بیش به کار گرفته شده است.