نکاح منقطع از منظر قانون مدنی و فقه

نکاح منقطع از منظر قانون مدنی و فقه

 طبق تعاریف قانون مدنی، فقه امامیه و فقه عامه از نکاح منقطع ( ازدواج موقت، صیغه ) ؛ در این نوع عقد، زن و مرد با هم توافق می نمایند تا برای مدت معین و محدودی زن و شوهر باشند و همچنین مرد متعهد می گردد که مهری را به زن بپردازد و زن نیز در ازای آن، مکلف و متعهد می گردد که رابطه زناشویی خود را برای مدت زمانی که توافق نموده اند ادامه دهد و با سپری شدن مدت مورد نظر آنها، رابطه زناشویی آن دو نیز خاتمه پیدا می کند. ویژگی های دیگری نیز در قانون مدنی و فقه، برای پیوند زناشویی موقت ( نکاح منقطع ) بدین گونه بیان شده است که : 1- رابطه توارث فیمابین زن و مرد راه ندارد و زن و مرد از یکدیگر ارث نمی برند. 2- مرد تکلیفی در پرداخت نفقه ندارد. 3- طلاق در ازدواج موقت راه ندارد، و انحلال و پایان یافتن این نوع عقد، از طریق اتمام مدت توافق شده، و یا بذل و بخشش مدت باقیمانده از جانب شوهر است و 4- مدت و مهریه باید معلوم و مشخص باشد و مشخص نبودن آن منجر به بطلان عقد است. افزون بر این، با استناد به آیات و روایاتی که در فقه بیان شده است، نتیجه ی حاصل از این پژوهش، مشروعیت و جواز نکاح منقطع می باشد.