اصل عدم تجسس و استثنائات آن در فقه و حقوق ایران (با نگاهی به روایات)

اصل عدم تجسس و استثنائات آن در فقه و حقوق ایران (با نگاهی به روایات)

انسان به وجود پذیرش زندگی در اجتماع، حاضر نیست از آنچه که فردی ترین مسائل وی مربوط می شود دست بردارد که آن همان حریم خود است؛ که حریم خصوصی افراد ازمهم ترین مفاهیمی است که دراکثر مباحث فقهی ونظام های حقوقی به ویژه نظام حقوقی ایران به طور جدی مورد تأکید قرارگرفته است. و از طرف دیگرتجسس کردن یکی از مفاهیمی است که در حوزه های فقه (محتوای آیات و روایات ودیگرادله) و حقوقی (قوانین اسلامی) کاربرد مهمی دارد، به طور کلی ازمفاد حوزه های(منابع) مذکور استفاده می شود که اصل اولیه در تجسس، حرمت می باشد؛ اما حکم حرمت تجسس دارای حدومرز خاصی بوده و برتمام مصادیق آن نمی توان حکم حرمت را بار کرد، بلکه تجسس در مواردی ازحکم مطلق حرمت مقید (استثناء) شده و به جواز آن دلالت می کند. پس این تحقیق با استفاده از روش توصیفی و تحلیلی که براساس ادله اسلامی وحقوقی وهمچنین مبانی اخلاقی نگاشته شده تامفاهیم حریم خصوصی افراد وممنوعیت تجسس درقلمروآن را با رویکرد تأمین امینت اخلاقی جامعه مورد بررسی قرار گرفته ، وهمچنین بدیهی است استثنائاتی درتجسس وجود دارد که بارعایت موازین اسلامی وقانونی ضرورت پیدا می کند؛ که آن استثنائات هم بر اساس بعضی از مواد قوانین حقوقی وادله عقلی وهمچنین سیره برای موضوعات مختلفی اجازه داده شده است.