نقش جنبش های شیعی در استقرار دولت صفوی

نقش جنبش های شیعی در استقرار دولت صفوی

در اوایل قرن دهم هجری قمری خاندان صفوی با تکیه بر مذهب شیعه ی دوازده امامی، اقدام به تشکیل یک کشور مستقل شیعه و ایرانی نموده و به تقابل با دو حکومت سنی مذهب در دوسوی خود (عثمانی و ازبک) پرداختند. صفویان از آنجا که خود را فرستاده ای از طرف خداوند می دانستند برای رسیدن به مقصود خود تلاش کردند. گروهی از علما نیز که با به وجود آمدن این دولت بارقه امیدی برای رسیدن به مقصود و تثبیت موقعیت شیعه در ایران مشروعیتی که حکومت تنها به برکت آن می توانست پابرجا باشد، به یاری این حکومت پرداختند، صفویان نیز تنها بر اساس برداشت خود از دین و مذهب عمل نمودند.

آنان با بهره گرفتن از تجربیات فراوانی که توسط نهضت های شیعی قبل فراهم گردیده بود، توانستند به راحتی به اهداف خود دست یابند. گرایش صفویان به تشیع و سپس اعلام رسمیت آن به عنوان مذهب حاکمیت بر ایران از انگیزه های سیاسی آغاز و به بسترهای اعتقادی کشیده شد. در حقیقت بین صفویه و تشیع یک سیستم تاثیرگذاری متقابل و نوعی همزیستی برقرار بوده است. هدف اصلی این تحقیق تأثیر و چگونگی تأثیر جنبش های شیعی در استقرار حکومت شیعی صفویه است. در این تحقیق، ابتدا به بررسی سیاسی ایران عصر آغازین صفوی و نیز وجود مراکز و سرزمین های شیعی در آن عصر پرداخته و سپس نقش جنبش های شیعی در پذیرش صفویه مورد کند و کاش قرار گرفته است.