تکنولوژی انضباطی و بدن برساخته در داستان های مدرسه

تکنولوژی انضباطی و بدن برساخته در داستان‌های مدرسه

تقابل­ سازی روح و بدن و توجه به انسان به ­مثابه موجودی روحانی در دستگاه فلسفی افلاطون شکل گرفت. این دوگانه ­انگاری و تفکر دوشقی تا قرن بیست در بدنه فلسفه غرب جاری بود. اواخر قرن بیستم با مطالعات فیلسوف پدیدارشناس، موریس مرلوپونتی بدن و همبسته­ ها و وابسته­ های مفهومی- تصویری آن، نقطه کانونی پژوهش  ­ها و مطالعات بسیاری شد. جامعه­ شناسی بدن، نظریه بدن، بدن فرهنگی و بدن گفتمانی، بدن را به ­مثابه متن/ پدیده­ای فرهنگی- اجتماعی تحلیل و واکاوی می­ نمایند.

هر گفتمانی، بدنی متفاوت با ریخت و سلوک بدنیِ مطلوب خویش را بازنمایی و بازآفرینی می­ کند. جستار حاضر از منظر جامعه ­شناسی بدن و با تکیه بر اندیشه ­های میشل فوکو داستان ­های مدرسه را بازخوانی و تحلیل می­ کند و نشان می ­دهد که چگونه تکنولوژی انضباطی در داستان­ های مدرسه با تکیه بر اصل رؤیت ­پذیری/ سراسربینی با مهندسی ساختمان- مدرسه، نظارت سلسله ­مراتبی، جزئی­ ترین رفتارهای بدنی را در هر مکانی، رصد می ­کند.

نگاه میکروسکوپی، نقاط مقاومت دانش ­آموزان را با مجازات انضباطی، پاسخ می­ دهد و به این طریق، سوژه ­ها را تنبیه، پایگان­مندی و قضاوت می ­کند. سوژه­ شدگی محصول دیگر تکنولوژی انضباطی است. مجریان انضباطی با خطاب­ه ای حیوانی (گوساله، الاغ، سگ و غیره) بدنی حیوانی به دانش ­آموزان تحمیل می­ کنند. در پروسه سوژه ­سازی، به­ تدریج همبسته­ های ریخت بدنی جدید در دانش ­آموزان نقش می­ بندد و آنها باور می­ کنند که چون حیوانات نفهم، کودن و بی­شعورند.